Στις 5 Νοέμβρη 1937 ο Ιούλιος Νολντενάς (Julius Nolden), ένας εργάτης αυτοκινητοβιομηχανίας απτη Ντουήζπολη (Duisburg, Ντουησβούργη) της Γερμανίας καταδικάστηκε απτο «Λαϊκό Δικαστήριο» του Βερολίνου σε δεκαετή φυλάκιση επειδή «προετοιμαζόταν να διαπράξει υψίστη προδοσία».

Στις 5 Νοέμβρη 1937 ο Ιούλιος Νολντενάς (Julius Nolden), ένας εργάτης αυτοκινητοβιομηχανίας απ’τη Ντουήζπολη (Duisburg, Ντουησβούργη) της Γερμανίας καταδικάστηκε απ’το «Λαϊκό Δικαστήριο» του Βερολίνου σε δεκαετή φυλάκιση επειδή «προετοιμαζόταν να διαπράξει υψίστη προδοσία». Ο Νολντενάς ήταν στη κεφαλή της ΦΑΟΎΝΤ (FAUD, Free Union of German Workers, Ελεύθερη Ένωση Εργατών της Γερμανίας) στη Ρηνανία, μια αναρχοσυνδικαλιστική μυστική οργάνωση που βρισκόταν στη παρανομία και είχε διαλυθεί απ’τη Γκεστάπο (Gestapo, μυστική αστυνομία της Γερμανίας) το Γενάρη του 1937. Μαζί μ’αυτόν είχαν συλληφθεί κι άλλοι 88 αναρχοσυνδικαλιστές, άντρες και γυναίκες, που πέρασαν από δίκη στη Ρηνανία στις αρχές του 1938.

Το 1921 η ΦΑΟΎΝΤ στη Ντουήζπολη είχε κάπου 5.000 μέλη. Η οργάνωση έχανε μέλη και όταν ο Αδόλφος Χίτλερ πήρε την εξουσία το 1933, μόνο μερικοί μικροπυρήνες είχαν παραμείνει. Για παράδειγμα, υπήρχαν μόνο 25 μαχητές στη Ντουήζπολη ενώ το παράρτημα Ρηνανίας είχε μόλις 180 με 200 μέλη που πλήρωναν οφειλές για την εγγραφή τους.

Στο τελευταίο της συνέδριο, που έγινε στην Ερφούρτη (Erfurt) το Μάρτη του 1932, η ΦΑΟΎΝΤ αποφάσισε οτι στη περίπτωση που οι Ναζιστές έπαιρναν την εξουσία τότε το ομοσπονδιακό της γραφείο στο Βερολίνο θα έκλεινε και θα αντικαθιστούνταν από ένα παράνομο διευθυντήριο (με βάση την Ερφούρτη) και πως μετά θα οργανωνόταν γενική απεργία. Η τελευταία αυτή απόφαση δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί: η ΦΑΟΎΝΤ έχασε πολλά μέλη σ’ολόκληρη τη Γερμανία λόγω συλλήψεων.

Τον Απρίλη με Μάη του 1933 ο Δρ. Γηχάρδος Βατούργος (Dr. Gerhardt Wartenburg), πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα, κατάφερε να βρει αντικαταστάτη γραμματέα για τη ΦΑΟΎΝΤ: τον Εμίλιο Τσενέρο (Emil Zehner), έναν σιδηρουργό από την Ερφούρτη. Ο Βατούργος έφυγε για Ολλανδία και πήγε στο Άμστερνταμ, όπου τον υποδέχτηκε ο Ολλανδός αναρχοσυνδικαλιστής Αλβέρτος Γόγκας (Albert de Jong) μαζί με άλλους Γερμανούς μετανάστες. Επίσης, ο γραμματέας της Διεθνής Ένωσης Εργατών (IWA, International Workers’ Association, στην οποία συμμετείχαν επαναστατικές και ελευθεριακές εργατικές ενώσεις) επίσης κατέφυγε στην Ολλανδία, αλλά αυτό δυστυχώς δεν εμπόδισε τους Ναζιστές να κατασχέσουν τα αρχεία της οργάνωσης.

Το Φθινόπωρο του 1933 ο Εμίλιος Τσενέρος αντικαταστάθηκε από τον Φερδινάνδο Γκότσιο (Ferdinand Gotze), ένα μέλος του Εργατικού Επιμελητηρίου της Σαξονίας, που τότε το διεύθυνε ο Ριχάρδος Θειήδος (Richard Thiede) από τη Λειψία (Leipzig). Στο μεταξύ το φθινόπωρο του 1934 ο Γκότσιος, που τον κυνηγούσε η Γκεστάπο, ξαναπήγε στη δυτική Γερμανία όπου είχε οργανωθεί ένας παράνομος πυρήνας της ΦΑΟΎΝΤ χάρις την υποστήριξη της Ολλανδικής ομοσπονδίας της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (IWA), της ΝΣΒ (NSV). Τον ίδιο καιρό και με πολύ βιασύνη είχε εγκατασταθεί ένας γραμματέας της ΦΑΟΎΝΤ στο Άμστερνταμ (σε αναγκαστική εξορία λόγω της καταστολής.

Η Ντουήζπολη, ο σύνδεσμος και το κέντρο αναταραχών της γερμανικής δύσης:

Μέχρι οι Ναζιστές να πάρουν την εξουσία, ο εργάτης Φρατζίστος Μπούγκης (Franz Bunged) διεύθυνε την ομοσπονδία στη Ντουήζπολη. Τον έκλεισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπογερμούρη (Bogermoor) χωρίς δίκη το 1933. Τον ελευθέρωσαν μέσα σ’ένα χρόνο, αλλά ο Μπούγκης δεν μπόρεσε να ξαναβγεί στη παρανομία, έστω και για τις πιο παραμικρές δουλειές, επειδή ήταν συνέχεια κάτω από συστηματική παρακολούθηση. Τον αντικατάστησε ο Ιούλιος Νολντενάς, ένας χαλυβουργοεργάτης που τότε ήταν άνεργος. Μέχρι τότε, ο Νολντενάς ήταν θησαυροφύλακας στο Εργατικό Επιμελητήριο της Ρηνανίας. Ο Νολντενάς επίσης τον συνέλαβε η Γκεστάπο που υποψιαζόταν πως ο πραγματικός λόγος που’χε πιάσει δουλειά σ’ένα αποτεφρωτήρα ήταν για να μπορεί μ’αυτή ως πρόσχημα να επικοινωνεί με άλλα παράνομα μέλη της ΦΑΟΎΝΤ.

Τον Ιούνη του 1933, λίγο αφότου είχε απελευθερωθεί, ο Νολντενάς γνωρίζει τον Κάρολο Χέβρο (Karolus Heber), ένα μέλος του παράνομου διευθυντηρίου στην Ερφούρτη· ο σκοπός της συνάντησής τους ήταν να οργανώσουν μια μυστική επιχείρηση για τη διάσωση και δραπέτευση στην Ολλανδία των άλλων συντρόφων που ήταν υπό γνωστοί στις αρχές, αλλά και να οργανώσουν αντίσταση στη Ρηνανία και το Ρουρ. Ο Νολντενάς και οι σύντροφοί του οργάνωσαν το δίκτυο για να φυγαδεύουν συντρόφους στο Άμστερνταμ και επίσης κυκλοφορούσαν αντιφασιστική προπαγάνδα [ΣτΜ: προπαγάνδα με την έννοια της αναγγελίας και ενημέρωσης· η λέξη απόχτησε κακή σημασία σε μερικούς κύκλους μόνο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μα χρησιμοποιείται ακόμη και με την πρωταρχική της έννοια). Φαίνεται από τα έγγραφα των δικαστηρίων πως τα αντιναζιστικά φυλλάδια κυκλοφορούσαν τότε υπό τη κάλυψη του τίτλου «Τρώγε Γερμανικά φρούτα και μένε υγιής», και ήταν τόσο δημοφιλή ανάμεσα στους εργάτες ορυχείων που αλληλοχαιρετιόντουσαν με τη φράση: «Έχεις φάει κι’εσύ Γερμανικά φρούτα;».

Μετά το 1935, με τη πρόοδο της οικονομικής κατάστασης μέσ’τη χώρα, είχε γίνει πολύ δύσκολο να χρηματοδοτείται όσο χρειαζόταν μια παράνομη αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση.

Πολλοί σύντροφοι είχαν ξαναβρεί δουλειά μετά από ανεργία ετών και δουλειών του ποδαριού, και δεν ήταν διατεθειμένοι να ασχοληθούν με την ενεργό αντίσταση. Η τρομοκρατία της Γκεστάπο έκανε τα υπόλοιπα. Επίσης, η υποστήριξη απ’το Άμστερνταμ είχε σταματήσει το 1935 [ΣτΜ: dried up, ίσως να εννοεί λόγω έλλειψης πόρων].

Το ξεκίνημα της Ισπανικής επανάστασης το 1935 έδωσε νέα ζωή στον αναρχοσυνδικαλισμό μέσα στη Γερμανία. Ο Νολντενάς είχε επαφές στη Ντουήζπολη, το Ντιζελοχώρι (Dusseldorf. ΣτΜ: dorf σημαίνει χωριό αλλά ήταν από παλιά και είναι και σήμερα μεγάλη πόλη) και τη Κολωνία (Cologne), είχε οργανώσει συναντήσεις και είχε εγγράψει νέα μέλη που πλήρωναν για την οικονομική ενίσχυση των Ισπανών συντρόφων. Τον ίδιο καιρό, ο Σίμος Βέχρος (Simon Wehre) απ’την Αχένη (Aix-la-Chapelle, Aachen) χρησιμοποίησε το δίκτυο του Εργατικού Επιμελητηρίου της Ρηνανίας για να στρατολογήσει εθελοντές τεχνικούς για να πάνε στην Ισπανία. Το Δεκέμβρη του 1936 η Γκεστάπο, με τη βοήθεια ενός κατασκόπου που είχε εισχωρήσει στους συντρόφους, κατάφερε να ξεσκεπάσει πολλές ομάδες στις πόλεις Μουχαγλαβάσκη (Munchengladbach), Ντουλκίνη (Dulken), και Βυρσίνη (Viersen). Στις αρχές του 1937 η πολιτική αστυνομία έπιασε 50 αναρχοσυνδικαλιστές απ’τη Ντουήζπολη, το Ντιζελοχώρι, και τη Κολωνία. Μεταξύ τους ήταν και ο Νολντενάς. Λίγο αργότερα έγιναν κι’άλλες συλλήψεις, μέχρι που 89 σύντροφοι της παράνομης ΦΑΟΎΝΤ είχαν πιαστεί απ’τη Γκεστάπο. Χρειάστηκαν ένα χρόνο για να τους δικάσουν. Αυτοί οι σύντροφοι, άντρες και γυναίκες, κατηγορήθηκαν οτι «προετοιμάζονταν για υψίστη προδοσία» και πέρασαν από δίκες το Γενάρη και το Φλεβάρη του 1938.

Μόνο έξι συντρόφους δεν κατάφεραν να κατηγορήσουν, λόγω έλλειψης στοιχείων. Στους υπόλοιπους βάλαν από αρκετούς μήνες έως έξι χρόνια φυλακή. Ο Ιούλιος Νολντενάς κλείστηκε στη φυλακή της Λουτρηχάσης (Luttringhausen) και έμεινε εκεί μέχρι που έφτασαν οι Σύμμαχοι στις 19 Απρίλη του 1945. Τη Κυριακή της Πεντηκοστής του 1947 συναντήθηκε με άλλους συντρόφους στη Νταρμστάδη (Darmstadt) για να ιδρύσουν την Ομοσπονδία Ελευθεριακών Σοσιαλιστών (αναρχοσυνδικαλιστές) [Federation of Libertarian Socialists (anarcho-syndicalists)].

Οι δολοφονίες των μαχητών:

Πολλοί σύντροφοι δολοφονήθηκαν μέσ’τη φυλακή. Ο χειριστής του τόρνου στη Ντουήζπολη, Ο Εμίλιος Μαχνήρτης (Emil Mahnert), σύμφωνα με τις μαρτυρίες τεσσάρων άλλων φυλακισμένων, εκσφεντονίστηκε στο κενό από ύψος δύο ορόφων από έναν βασανιστή της αστυνομίας. Ο τουβλάς Ουλιέλμος Σχμιτζής (Wilhelm Schmitz) πέθανε στη φυλακή στις 29 Γενάρη του 1944 και ο λόγος του θανάτου του ποτέ δεν βρέθηκε με σιγουριά. Ο Ερνέστος Χοτζανάγλης (Ernst Holtznagel) είχε σταλεί στο κακόφημο τάγμα βασανιστηρίων 999, όπου δολοφονήθηκε. Ο Μιχάλης Ντελίζης (Michael Delissen) απ’τη Μουχαγλαβάσκη υπέκυψε απ’το άγριο ξύλο της Γκεστάπο το Δεκέμβρη του 1936. Ο Αντώνης Ροζίκης (Anton Rosinke) απ’το Ντιζελοχώρι δολοφονήθηκε το Φλεβάρη του 1937.

Τον Αύγουστο του 1946, ο αναρχοσυνδικαλιστής Ερνέστος Μπιντεράς (Ernst Binder) απ’το Ντιζελοχώρι έγραψε: «Καθώς η μαζική αντίσταση δεν ήταν δυνατή το 1933, οι ικανότεροι σύντροφοι του κινήματος αναγκάστηκαν να διασπαθίσουν (σπαταλήσουν) τη δύναμή τους σε μια άτακτη μάχη δίχως ελπίδα. Αλλά εάν οι εργάτες πάρουν απ’αυτό το πολύπονο πείραμα το μάθημα πως μονάχα μια ενωμένη άμυνα στη σωστή στιγμή μπορεί να κερδίσει ενάντια στο φασισμό, τότε οι θυσίες των συντρόφων μας δεν θα έχουν γίνει τζάμπα».

[Μεταφράστηκε στα Εγγλέζικα από: PS]

[Μεταφράστηκε απ’τα Εγγλέζικα στα Ελληνικά από: «¿»]

Από μουσείο ειρήνης έγινε στρατώνας του Χίτλερ:

Ο Ερνέστος Φρειδερίκος [Ernst Friedrich] (1894-1967), ένας Αναρχικός, ίδρυσε το πρώτο διεθνές αντιπολεμικό μουσείο στο Βερολίνο το 1923 ως φόρο τιμής στο αντιστρατοκρατικό (αντιμιλιταριστικό) κίνημα. Γνώριζε καλά πως διεθνώς οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν τη Γερμανία σαν αδιόρθωτα στρατοκρατική, παρόλο την αναίρεση του παλιού Πρωσικού στρατοαριστοκρατικού κράτους, και ήθελε να δείξει πως πολλοί Γερμανοί εργάτες είχαν παλέψει ενάντια στο στρατιωτικό κράτος. Ήθελε, επίσης, να δείξει και στους υπόλοιπους Γερμανούς εργάτες πόσο σημαντικός ήταν ο αγώνας, και να γκρεμίσει τα εθνικιστικά ψέμματα. Οι θηριωδίες του πολέμου, στο μέτωπο και την ενδοχώρα, εκφράστηκαν με τρόπο που τσακίζει τη συνείδηση στο Διεθνές Αντιπολεμικό Μουσείο του, στον αριθμό 29 της οδού Παροχιαλστράσε (Parochialstrasse) στο Βερολίνο.

Όταν οι Ναζιστές πήραν την εξουσία, κατέλαβαν το μουσείο, έκαψαν τα εκθέματα μαζί με ο,τι βιβλία βρήκαν εκεί και το μετέτρεψαν σε στρατώνες για τις μηχανοκίνητες μονάδες εφόδου (ΣτΜ: ΛΟΚ, λοκατζήδες, SA-Heim). Δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και κατά τη διάρκεια της νύχτας έβαψαν από πάνω τη λέξη «αντί» στα κουφώματα και έβαλαν ένα φύλακα στη πόρτα.

Μεταφράστηκε στα Εγγλέζικα από: Paul Sharkey.

Μεταφράστηκε απ’τα Εγγλέζικα στα Ελληνικά από: «¿»

English at http://www.anarkismo.net/article/13800

http://www.anarkismo.net/article/13804

http://www.katesharpleylibrary.net/hx3g6n

www.katesharpleylibrary.net/hx3g6n