Ανακοίνωση της Επι&#

Αγαπητοί συνάδελφοι. Με την σημερινή μας πορεία κλείνουμε τον πρώτο κύκλο κινητοποιήσεων ενάντια στο νόμο πλαίσιο της υπουργού παιδείας. Η πρώτη νίκη ήρθε. Το πάγωμα του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο ερχομός του σε «διάλογο» ήταν μια υποχώρηση της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία σε συνεργασία με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να τον επιβάλει αυτό το καλοκαίρι στα θερινά τμήματα της Βουλής.

Επαναστατικοί συν

Όμως ο «διάλογος» στον οποίο μας καλεί η κυβέρνηση είναι ένας εμπαιγμός και μια πρόκληση γιατί θέτει ως βάση του τον ίδιο νόμο, ενάντια του οποίου διαμαρτυρόμαστε φοιτητές και εργαζόμενοι τους τελευταίους δύο μήνες. Ο αγώνας όμως δεν σταματά εδώ, συνεχίζεται για την συνολική απόσυρση της λογικής του νόμου, ο οποίος επαναφέρεται σε «διάλογο», και την δημιουργία προϋποθέσεων για ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, σύμφωνο με τις ανάγκες των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και όχι του Κεφαλαίου και των καπιταλιστών.

Μην έχουμε αυταπάτες. Ο νόμος θα επανέλθει αποσπασματικά μετά τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη αλλά και να μην τολμήσουν να τον επαναφέρουν, σαν κίνημα έχουμε με πολλά θέματα να ασχοληθούμε. Η αρχή ήταν δύσκολη, τώρα με την απόδειξη στην πράξη ότι μπορούμε να έχουμε νίκες πρέπει να συνεχίσουμε διευρύνοντας και βαθαίνοντας τα αιτήματά μας. Αυτό θα γίνει βγάζοντας συμπεράσματα από τις τελευταίες κινητοποιήσεις μέσα στην φωτιά οργάνωσης του αγώνα αλλά και από την προετοιμασία του.

Τα συμπεράσματα που βγάζουμε είναι τα εξής:

1. Η συλλογική δράση και η μακροχρόνια προετοιμασία των αγώνων φέρνει αποτελέσματα. Οι κυβερνητικοί νόμοι είναι χαρτιά χωρίς καμία ισχύ όταν δεν τα θέλει ο κόσμος και οργανώνεται να τα ανατρέψει. Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι οι κυβερνώντες και τα αφεντικά τρέμουν όταν αγωνίζεται ταξικά το σύνολο των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων της κοινωνίας. Αντίθετα όταν οι αγώνες είναι συντεχνιακοί με σπασμένη την ταξική αλληλεγγύη τότε η πίεση είναι μικρή και αντιμετωπίσιμη. Άρα στην σημερινή συγκυρία πρέπει το φοιτητικό κίνημα να στηριχτεί από το μαθητικό κίνημα και γενικά το εργατικό κίνημα πάνω στις αρχές της ταξικής αλληλεγγύης. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί η επέλαση που προετοιμάζεται ενάντια στις εργατικές κατακτήσεις και έτσι θα οικοδομηθεί μια συνεργασία, η οποία θα μας φέρει σε επιθετική δράση στο μέλλον. Με λίγα λόγια οι συσχετισμοί δυνάμεων σήμερα είναι εις βάρος των εκμεταλλευμένων τάξεων και ως αποτέλεσμα αυτού βρισκόμαστε σε θέση άμυνας, αλλά μπορούμε και πρέπει να έχουμε σαν στόχο να γίνουμε πιο δυνατοί από μαζικότητα και ποιότητα αιτημάτων ώστε οι συσχετισμοί δυνάμεων να κλίνουν υπέρ μας και να περάσουμε σε μια επιθετική πολιτική απέναντι στους κυβερνώντες, οι οποίοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων ενώ στηρίζονται στην ανοχή των πολλών.

2. Ο τρόπος οργάνωσης του αγώνα έχει σημασία για να έχουμε νικηφόρο αποτέλεσμα. Η συμμετοχή της βάσης των ενδιαφερόμενων και θιγόμενων φοιτητών, τόσο στο επίπεδο της λήψης αποφάσεων όσο και στο επίπεδο της δράσης, κάνει τις κυβερνητικές εξουσίες να τρέμουν. Η εθελοντική οργάνωση της βάσης είναι η απόλυτη οργάνωση, δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία οργάνωση κρατική και εξουσιαστική, που στηρίζεται στο φόβο και στον καταναγκασμό. Όταν ταυτόχρονα με την οργάνωση της βάσης έχουμε Γενικές Συνελεύσεις με ταξικό προσανατολισμό τότε είναι το τέλειο μίγμα για την πυροδότηση ριζοσπαστικών κινημάτων με κοινωνικές διαστάσεις. Αυτό αναδεικνύει και το σημερινό φοιτητικό κίνημα, την δύναμη της βάσης που οργανώνεται στις Γενικές Συνελεύσεις με ταξικά αιτήματα, που υλοποιεί και εκτελεί τις αποφάσεις από ανοιχτά συντονιστικά κατάληψης, που οργανώνεται σε πανελλαδική κλίμακα από τις επιτροπές βάσης, με στόχο τη συντριβή ενός νόμου που δένει ολοκληρωτικά τα πανεπιστήμια στο άρμα του Κεφαλαίου.

3. Η πολιτική ζύμωση μέσα στο κίνημα για πιο προωθημένα αιτήματα είναι ανάγκη, για να μπορέσουμε να δώσουμε οριστικό χτύπημα στα αίτια που δημιουργούν τα προβλήματα. Κανένα κίνημα δεν παγιώνει αιτήματα και θα ήταν λάθος να επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο, γιατί έτσι θα σπάζαμε τον ανοιχτό χαρακτήρα του κινήματος μετατρέποντάς το σταδιακά σε καρικατούρα. Με το να ζητάμε δυνατά πτυχία, καλύτερες θέσεις εργασίας σε σχέση με τους μη πτυχιούχους, σκάβουμε τον λάκκο μας. Δεν πρόκειται να νικήσουμε ποτέ αν παλέψουμε συντεχνιακά, με το δίκιο τους θα μας γυρίσουν την πλάτη μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Δεν θα φταίει η κοινωνία για το ότι δεν συμπαραστέκεται, αλλά τα δικά μας αιτήματα τα οποία διεκδικούν τον διαχωρισμό και όχι την ταξική ενότητα των εκμεταλλευμένων που είναι το ζητούμενο για να επιτύχουμε νίκες. Εμείς πιστεύουμε ότι το κύριο αίτημά μας πρέπει να είναι η ισότητα των μισθών όλων των εργαζομένων, πτυχιούχων και μη, καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους. Αυτό το αίτημα υιοθετείται από τον επαναστατικό συνδικαλισμό πάνω από έναν αιώνα, είναι το αίτημα που μπορεί να συσπειρώσει όλους τους εκμεταλλευμένους σε μια πραγματική ταξική ενότητα και αλληλεγγύη. Πέρα από αυτό μπορούμε να εξειδικεύσουμε σε αιτήματα που αφορούν ειδικά το πανεπιστήμιο και επιμέρους σχολές που θα δημιουργούν ελευθεριακές ρωγμές στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν περιμένουμε την πραγματοποίηση ενός ελευθεριακού πανεπιστημίου μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Πιστεύουμε ότι μέσα από την συνδικαλιστική δράση στο πανεπιστήμιο και κατ’ επέκταση στην κοινωνία, με τα ριζοσπαστικά αιτήματά μας, πρέπει να προετοιμάσουμε και να υλοποιήσουμε αγώνες στην προοπτική επαναστατικής ανατροπής του υπάρχοντος κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, με σκοπό την δημιουργία ενός άλλου, που το πανεπιστήμιο θα παρέχει πραγματική μόρφωση στην νέα εργατική κοινωνία της ισότητας και της ελευθερίας.

4. Ο αγώνας δεν πρέπει να είναι ρομαντικός αν έχουμε ανάγκη την νίκη. Πολλές φορές αντιλαμβανόμενοι την ελευθερία σαν πλουραλισμό ιδεών και δράσεων, χωρίς κάποιες αποφασισμένες αρχές, πέφτουμε στην παγίδα της ασυδοσίας. Πολλοί μέσα στο κίνημά μας πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι από την φύση του καλός, δεν είναι λίγες οι φορές που το «αφήστε κάθε λουλούδι να ανθίσει» αποτελεί σλόγκαν του κινήματος. Άλλοι πάλι, έχοντας ενσωματώσει τον ατομικισμό από την καπιταλιστική κοινωνία τον μεταφέρουν και μέσα στο κίνημά μας διαβάλλοντας την ενότητα και συλλογικότητα που είναι αναγκαία για κάθε μικρή και μεγάλη ανατροπή. Εμείς πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι από την φύση του καλός ή κακός, πιστεύουμε ότι η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει του άλλου. Έτσι κάθε κοινωνικό κίνημα πρέπει να θεσπίζει μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις κανόνες λειτουργίας στον οργανωτικό τομέα αλλά και ηθικούς ελευθεριακούς κώδικες στο επίπεδο της δράσης. Όποιοι δεν σέβονται και δεν αυτοπειθαρχούν στις συλλογικές αποφάσεις αντικειμενικά χαρακτηρίζονται σαν διασπαστές. Όσοι πάλι με κομματική σκοπιμότητα κάνουν τυχοδιωκτικά ζικ-ζακ στις πλάτες του κινήματος μπορούν να χαρακτηριστούν σαν προβοκάτορες. Το σημερινό φοιτητικό κίνημα δεν έχει χρόνο για ρομαντισμούς, θέλει τη νίκη, δεν πρέπει να διστάσει να απομονώσει κάθε κομματική «πρωτοπορία» που δρα καπελωτικά και διασπαστικά εις βάρος του. Οι πραγματικές πρωτοπορίες στέκονται μπροστάρηδες στον αγώνα, διαχέουν ιδέες μέσα στο κίνημα, οι οποίες το οδηγούν προς μια ριζική προοδευτική ανατροπή όμως ταυτόχρονα αυτοπειθαρχούν στις αποφάσεις των μαζών. Αντίθετα όσοι είναι «αλεξιπτωτιστές», και εμφανίζονται μέσα στο φούντωμα του κινήματος, αρνούμενοι να σεβαστούν τις συλλογικές αποφάσεις, δεν έχουν καμία θέση στον αγώνα. Είναι ευθύνη του κινήματος να εφαρμόσει στην πράξη την απομόνωση κάθε κομματικού μηχανισμού (ό,τι μανδύα και να φορά) που με το «έτσι θέλω» επιδιώκει να ηγεμονεύσει στο κίνημα και στη ουσία να του αχρηστεύσει την δυναμική.

Συνάδελφοι

Αυτός ο Μάης και Ιούνης στην Ελλάδα υπήρξε σε πολλούς ο συνεχιστής του πρόσφατου κινήματος της Γαλλίας. Δεν είναι η αλήθεια, αλλά είναι χρέος μας να γίνει αλήθεια. Το κίνημα της Γαλλίας έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τόσο στο επίπεδο της οργάνωσης όσο και στο επίπεδο των αιτημάτων. Είναι ανάγκη να μην δούμε επιφανειακά το σύνθημα «εδώ θα γίνει της Σορβόννης» αλλά να εμβαθύνουμε πάνω στο κίνημα της Γαλλίας βγάζοντας συμπεράσματα τα οποία θα μας βοηθήσουν εδώ, σήμερα και αύριο. Το κίνημα στην Γαλλία έχει επηρεαστεί βαθιά από τον επαναστατικό συνδικαλισμό, τον οποίο στήριξαν και ώθησαν οι αναρχικοί εδώ και πάνω από 100 χρόνια, από την εποχή του Μπακούνιν και της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α’ Διεθνής). Είναι επηρεασμένο ακόμα από τις αποφάσεις του Συνεδρίου του Saint Imier (1872) της Α Διεθνούς, το οποίο διακήρυξε ότι «οι προλετάριοι όλων των χωρών οφείλουν να καθιερώσουν, έξω από κάθε πολιτική μπουρζουαζία, την αλληλεγγύη της επαναστατικής δράσης». Με λίγα λόγια η μεταφορά του κινήματος της Γαλλίας στην Ελλάδα απαιτεί εκτροπή της συνείδησης των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων τάξεων στην Ελλάδα προς την κατεύθυνση της ταξικής αλληλεγγύης ανεξάρτητα από χώρους εργασίας, εκπαίδευσης, γειτονιάς. Αυτό σημαίνει ότι σαν πρώτη προτεραιότητα πρέπει να έχουμε την αποκάλυψη του βρώμικου ρόλου που έχει ο κομματισμός και ο συντεχνιασμός μέσα στα κοινωνικά κινήματα της Ελλάδας. Αυτή η αποκάλυψη είναι απαραίτητη για τον μαζικό απεγκλωβισμό του κόσμου, όχι μόνο από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) αλλά από όλα τα κόμματα εξουσίας. Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι δεν χρειαζόμαστε ειδικούς της εξουσίας (επαγγελματίες πολιτικούς, εργατοπατέρες) για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Εμείς οι ίδιοι έχουμε την δύναμη, με την οργανωμένη άμεση δράση, να τα λύσουμε αρκεί να δημιουργήσουμε όργανα βάσης (επαναστατικά συνδικάτα, συνελεύσεις γειτονιάς) τα οποία ομοσπονδιακά συγκροτημένα θα συγκρουστούν με τους υπεύθυνους των προβλημάτων μας, μέχρι την τελική νίκη!

Εμπρός για επαναστατικούς συνδικαλιστικούς αγώνες!

Ομοσπονδία Αναρχικών Ελλάδας (ΟΑΕ)-Επιτροπή Φοιτητών

Τ.Θ. 1333, ΤΚ 26001 Κεν. Ταχ. Πάτρας

27/06/2006