Η ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο καπιταλισμός εγκαινίασε μια σειρά υποσχέσεων μαζί με κάποια κλάματα περί «τέλους της ιστορίας» και τα παρόμοια. Αλλά καθώς κανένα από τα τότε όνειρα του καπιταλισμού δεν πήγαν κατ’ ευχήν γι’ αυτόν, έχουμε ήδη μπει σε μια νέα φάση όπου η καπιταλιστική κυριαρχία κατασκευάζει μια νέα συναίνεση, μέσω της ιδεολογικοπολιτικής, από τη μια, προώθησης της λεγόμενης ασφάλειας και της «αντιτρομοκρατίας» και, από την άλλη, μέσω της αποδοχής από το σύνολο, αν γίνεται, των ανθρώπων, μιας κοινωνικής συναίνεσης που δημιουργήθηκε και εξακολουθεί να δημιουργείται με την καπιταλιστική παραγωγή. Έτσι, βλέπουμε παντού το λεγόμενο κράτος πρόνοιας να συρρικνώνεται και να εξαφανίζεται, τα μαζικά πολιτικά κόμματα να χάνουν το λόγο ύπαρξής τους, τα πάντα να μεταφέρονται στην εμπορευματική αρένα, τα πάντα να τίθενται προς πώληση και πάει λέγοντας.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Στην Ελλάδα, η κατάσταση αυτή επιχειρείται να οικοδομηθεί και παγιωθεί με κάποιους ιδιαίτερα εθνικούς όρους. Και λέμε ιδιαίτερα εθνικούς, γιατί, παρά την γενικότερη παγκόσμια τάση του καπιταλισμού, το ιδιαίτερο καπιταλιστικό καθεστώς της χώρας συνεχίζει να εξαρτάται από τη βοήθεια του κράτους για τη διατήρηση και παραπέρα μεγιστοποίηση των κερδών του.
Και, φυσικά, το ελληνικό κεφάλαιο δεν είναι ανύπαρκτο. Είναι, βέβαια, εξαρτημένο από τις κεντρικές οικονομικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, αλλά, ειδικά την τελευταία δεκαετία, η εξάρτηση αυτή το έχει φέρει σε μια κάποια πλεονεκτική θέση, ιδιαίτερα έναντι των άλλων οικονομιών του Βαλκανικού χώρου στον οποίο ήδη παίζει ένα σημαντικότατο ρόλο.
Επιχειρήθηκε τα τελευταία χρόνια και σχεδόν επιτεύχθηκε μια σχεδόν πλήρης αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής, μέσω της απόλυτης πρόσδεσης της χώρας στο άρμα της αμερικάνικης «αντιτρομοκρατίας», στο άμεσο πλευρό των ΗΠΑ και στην ουσιαστική συμμετοχή της στους πολέμους στα Βαλκάνια και στην Ασία και σ’ αυτό, φυσικά, την ευθύνη φέρει η πρώην κυβέρνηση του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα, η χώρα, μέσα από τα γλοιώδη Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σύρθηκε στην επίσημη ρουφιανιά και στην επιχείρηση μετατροπής μεγάλου αριθμού πολιτών σε χαφιέδες, με αφορμή την «εξάρθρωση» των ένοπλων μαρξιστικο-πατριωτικών οργανώσεων όπως η «17 Νοέμβρη» και ο Ε.Λ.Α., κατ’ απαίτηση και καθοδήγηση των αμερικάνικων μυστικών και άλλων υπηρεσιών.

Με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επί μια σχεδόν 20ετία από το 1981 (με εξαίρεση το διάστημα 1989-1993), η προσπάθεια παθητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας αναδείχτηκε σε υπ’ αριθμόν ένα στόχο. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο η πλήρης αμερικανοποίηση, η παράλληλη εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέες μεγάλες εθνικές ιδέες όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, η πρόσδεση στην «αντιτρομοκρατία» και όλα αυτά να θεωρούνται ανανέωση, ελπίδα και προοπτική, που μαζί με τα, τελευταίας παραγωγής, απατηλά ιδεολογήματα περί μιας τάχα «συμμετοχικής δημοκρατίας», έχουν εν πολλοίς αλλάξει την ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια.

Το πόσο έχει αλλάξει η ίδια η φύση της καπιταλιστικής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, φάνηκε και από το περυσινό παρασκήνιο για την αλλαγή ηγεσίας – και δήθεν πολιτικής – στο ΠΑΣΟΚ. Επιχειρήθηκε να εντυπωθεί από την πλειοψηφία του λαού ότι από μόνη της η αλλαγή μεταξύ Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία αρκεί να φέρει και την αλλαγή πολιτικής υπέρ του λαού. Κάτι που, βέβαια, για μια ακόμα φορά, αποδείχτηκε ότι ήταν ένα ψέμα και με την αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας που πέρασε στη Νέα Δημοκρατία, το δεξιό συντηρητικό κόμμα, το οποίο με τον αρχηγό του και τώρα πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, φαίνεται ότι είναι αυτοί οι εκλεκτοί της αμερικάνικης και ευρωπαϊκής κυριαρχίας για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στον ελλαδικό και ευρύτερο μεσογειακό και βαλκανικό χώρο.

Με την νίκη της δεξιάς, επιβεβαιώθηκε, για μια ακόμα φορά, η ύπαρξη και παγιοποίηση στον ελλαδικό χώρο ενός δικομματικού συστήματος, παρά το ότι το παραδοσιακό σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα κατάφερε να αυξήσει ελαφρά τις δυνάμεις του και να διατηρεί ακόμα μια κάποια δύναμη στα συνδικάτα.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

Η οικονομία της Ελλάδας εξαρτάται απόλυτα από το διεθνές κεφάλαιο, το αμερικάνικο, αλλά κυρίως το ευρωπαϊκό. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και, πρωτίστως, ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ως γνήσιος οπαδός και προστάτης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των συμφερόντων του, κατάφερε και συμπεριέλαβε την Ελλάδα στις χώρες εκείνες της Ε.Ε. που συνδέθηκαν πλήρως οικονομικά (ΟΝΕ), αλλά αυτό κατορθώθηκε με ιδιωτικοποιήσεις, άμεσο ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, άγρια καταπάτηση και των πιο στοιχειωδών εργατικών και άλλων δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί με πολύχρονους και συχνά αιματηρούς αγώνες, ριζική αναθεώρηση ολόκληρου σχεδόν του ασφαλιστικού και μισθοδοτικού συστήματος. Σε αυτό είχε και τη βοήθεια της τότε αντιπολίτευσης και τώρα πλέον κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, από τη μια, εμφανιζόταν ως φιλεργατική και φιλολαϊκή, αλλά, από την άλλη, στα παρασκήνια, πιστή στον άκρατο φιλελευθερισμό της αγοράς καθώς είναι, προωθούσε μεγαλύτερες περικοπές σε μισθούς, επιδόματα, ασφαλίσεις κ.λπ., κάτι που ήδη το κάνει και τώρα επίσημα πλέον ως κυβέρνηση.

Αλλά η μεγαλύτερη απάτη στη σύγχρονη ιστορία συντελέστηκε το 1999 διαμέσου του Χρηματιστηρίου Αθήνας. Με την απάτη αυτή, κλάπηκαν χρήματα χιλιάδων ανθρώπων, ακόμα και με διαφημιστική εκστρατεία της κυβέρνησης πριν τις εκλογές του 2000, λέγοντας στο λαό ότι αν επενδύσει στο Χρηματιστήριο τα χρήματά του θα λύσει τα οικονομικά του προβλήματα…! Αλλά ένα ηλιόλουστο πρωί, το Χρηματιστήριο «κατέρρευσε» και τα χρήματα του κόσμου κατέληξαν στις τσέπες ή στους λογαριασμούς στελεχών ή και στενών φίλων της τότε κυβέρνησης. Κανείς υπεύθυνος δεν λογοδότησε και δεν πρόκειται ποτέ να λογοδοτήσει γι’ αυτό.

Μέσα σε όλα αυτά, είχαμε και την είσοδο του ευρώ στην Ελλάδα από το 2001, κάτι που δημιούργησε πάμπολλα προβλήματα κι έτσι τώρα οι μισοί και πλέον Έλληνες είναι χρεωμένοι στους υπόλοιπους και όλοι μαζί στο κράτος ή σε ιδιωτικές δανειοδοτικές και παρόμοιες επιχειρήσεις. Παρά το σημαντικό ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου στο γενικότερο Βαλκανικό χώρο, η ελληνική οικονομία είναι από τις τελευταίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά την ανάπτυξη, αν και υπήρξε μια κάποια ανάκαμψη τα τελευταία χρόνια, λόγω κυρίως της προετοιμασίας και των επενδύσεων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά οι πάντες σχεδόν ανέμεναν πολύ πιο άσχημες μέρες μετά τους Ολυμπιακούς.

Σημαντικός σύμμαχος της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης ήταν τα ξεπουλημένα από χρόνια τώρα συνδικάτα, ειδικά αυτά που πρόσκεινται στο πρώην κυβερνών κόμμα ΠΑΣΟΚ. Η ομοσπονδία των συνδικάτων, Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (Γ.Σ.Ε.Ε.), προσκολλημένη στις συνδικαλιστικές παρατάξεις των τεσσάρων μεγαλύτερων κομμάτων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Συνασπισμός), στάθηκε ανίκανη όλα αυτά τα χρόνια ακόμα και να οργανώσει μια επιτυχημένη 24ωρη γενική απεργία και το μόνο που κάνει είναι να ευλογεί την κάθε κυβέρνηση. Οι δε εκάστοτε πρόεδροι της ΓΣΕΕ και των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων γίνονται βουλευτές.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΟΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

Ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια ήσαν ο αγώνας των αδιόριστων δασκάλων και καθηγητών για το ΑΣΕΠ, το 1998, όταν η κυβέρνηση θέλησε να «βάλει μια τάξη» στους διορισμούς των δασκάλων και καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης, αλλά, στην ουσία, αυτό που ήθελε ήταν να επιβάλλει αυτή τους όρους του παιχνιδιού, δήθεν μέσα από την εισαγωγή ενός καθεστώτος «αξιοκρατίας» στην πρόσληψή τους. Αυτό ξεσήκωσε, όχι μόνο τους ενδιαφερόμενους κλάδους, αλλά και πλατύτερα στρώματα, ενώ σημειώθηκαν και άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία.

Αριστερές και αναρχικές ομάδες, επίσης, έδωσαν το δικό τους στίγμα στην όλη υπόθεση κι έτσι υπήρξαν μέχρι και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής με τη συμμετοχή τους. Βέβαια, οι ρεφορμιστικές και συναφείς δυνάμεις κατάφεραν στο τέλος να σβήσουν την επαναστατική φλόγα που είχε ανάψει κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Όμως, σ’ αυτό την ευθύνη φέρουν και οι αριστερές δυνάμεις και οι αναρχικοί, οι οποίοι έμειναν μόνο στη σύγκρουση και δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν μια συνολική πλατφόρμα αιτημάτων που θα τα προωθούσαν στον αγώνα και μόνο εφόσον τα υιοθετούσαν μεγάλα τμήματα εκπαιδευτικών θα πρωταγωνιστούσαν στις συγκρούσεις αυτού του κλάδου.

Το ασφαλιστικό (1999) ήταν ένας άλλος σοβαρός αγώνας ενάντια στα σχέδια της τότε κυβέρνησης, η οποία, στα πλαίσια της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής της με κατεύθυνση την ένταξη της χώρας στην ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση (ONE), εισήγαγε με νόμο την επιμήκυνση του ορίου συνταξιοδότησης και άλλα παρεμφερή μέτρα ριζικής αλλαγής του όλου συστήματος και συνάντησε την οργή σχεδόν ολόκληρου του λαού. Αλλά και πάλι τα ρεφορμιστικά κόμματα και συνδικάτα, ειδικά αυτά που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, κατάφεραν να κατασβέσουν κάθε επαναστατική τάση και ελπίδα και να οδηγήσουν τις κινητοποιήσεις σε ακίνδυνα για το καθεστώς μονοπάτια.

Επίσης, είχαμε τους αγώνες τοπικών κοινωνιών ενάντια στην καταστροφή του τοπικού φυσικού περιβάλλοντος και οικολογικών συστημάτων (από το 2002 και έπειτα), εξαιτίας της ανέγερσης σταδίων, διάνοιξης δρόμων και άλλων έργων για τους Ολυμπιακούς. Θα πρέπει να μνημονεύσουμε τον αγώνα των κατοίκων της περιοχής Πεδίου Άρεως, Μακρυγιάννη-Φιλοπάππου (περιοχές που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας σχεδόν) και τον αγώνα των κατοίκων των περιοχών Αργυρούπολης και Ηλιούπολης (στα νοτιοανατολικά προάστια) ενάντια στην επέκταση της ΔΕΗ, που ήθελε να επεκτείνει τις εκεί εγκαταστάσεις για τις ηλεκτροδοτικές ανάγκες των Ολυμπιακών. Στους αγώνες αυτούς, ειδικά σ’ αυτόν ενάντια στη ΔΕΗ, αναρχικές ομάδες συμμετείχαν από την αρχή αρκετά έντονα και, μάλιστα, δημιουργήθηκε μια αυτόνομη επιτροπή αντίστασης πέρα και μακριά από κάθε κομματική επιρροή και έλεγχο.

Από το 2003, ένα από τα κύρια ζητήματα στα οποία επικέντρωσαν την προσοχή τους διάφορες αριστερές ομάδες και οι αναρχικοί ήταν η άμεση εναντίωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Διοργανώθηκαν κεντρικές και τοπικές, περιφερειακές εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις και έκδοση προπαγανδιστικού υλικού. Από σημαντικό μέρος αναρχικών ομάδων επιδιώχθηκε, μέσω αυτών των εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, να αμαυρωθεί το ανταγωνιστικό, εμπορευματικό και εθνικιστικό πνεύμα των Ολυμπιακών. Κεντρικό τους σύνθημα ήταν «Να καταστραφούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα που γεννήθηκαν». Όμως και πάλι δεν υπήρξε συνολική προοπτική, δίνοντας έτσι την εικόνα ότι μόνο οι αναρχικοί και κάποιοι αριστεροί εναντιώνονταν στην Ολυμπιάδα και όχι ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

Οι μετανάστες αποτελούν ένα άλλο σημαντικό ζήτημα τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ζουν και διαβιούν πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες. Οι περισσότεροι προέρχονται από την γειτονική Αλβανία (πάνω από 600.000), αλλά και από τις άλλες βαλκανικές χώρες, όπως Βουλγαρία και Ρουμανία. Υπάρχουν, επίσης, χιλιάδες μετανάστες από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, κυρίως από τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Ρωσία, αλλά και από την Πολωνία. Επίσης, υπάρχουν και αρκετοί φιλιππινέζοι και πακιστανοί καθώς και ιρακινοί, αιθίοπες, σουδανοί, αιγύπτιοι, μετανάστες από τη Σρι Λάνκα, ινδοί και άλλοι.

Ελάχιστοι απ’ αυτούς ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα νόμιμα, καθώς μόνο τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια έγινε προσπάθεια από το κράτος να καταγραφούν και να τους δοθούν πράσινες κάρτες παραμονής και εργασίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών εργάζονται στις πιο σκληρές και βρώμικες δουλειές, σ’ αυτές που οι έλληνες πλέον απαξιούν να εργαστούν, στη γεωργία, στις οικοδομές, σε διάφορα μικροεργοστάσια και μικροεπιχειρήσεις, ενώ οι γυναίκες εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί και σε συναφείς εργασίες. Χιλιάδες μετανάστες εργάσθηκαν στα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σημαντικό ποσοστό γυναικών, κυρίως από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, καταπιέζονται ιδιαίτερα, γιατί αναγκάζονται από κυκλώματα να επιδίδονται στην πορνεία και τα συναφή.

Περιττό είναι να πούμε ότι ο μύθος περί εγκληματικότητας των ξένων, περί ανεργίας που δημιουργείται από την παρουσία των ξένων, ένας γενικότερος ρατσισμός εναντίον των μεταναστών, είναι θεωρίες και πρακτικές που έχουν μεγάλη πέραση στη σημερινή ελλαδική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Σ’ αυτό συντελεί και η πλήρης σχεδόν απουσία μεταναστευτικής πολιτικής από το κράτος, αλλά περισσότερο, φυσικά, η βάναυση και βάρβαρη αντιμετώπιση από τις αστυνομικές και άλλες αρχές σε βάρος των μεταναστών, αλλά και η ίδια και απαράλλαχτη ρατσιστική στάση εργατικών συνδικάτων και ιδιαίτερα κάποιω&#