80 πριν, η Πολιτεία της Μασαχουσέτης και η κυβέρνηση των ΗΠΑ δολοφόνησαν τους Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti στην ηλεκτρική καρέκλα, δύο Ιταλούς μετανάστες, ενόχους για το ότι υπήρξαν αναρχικοί, ριζοσπάστες αντιμιλιταριστές και ενεργά στελέχη του εργατικού κινήματος.
Ήταν ο (τότε) υπουργός Δικαιοσύνης Palmer που ενέπνευσε την πολιτική του τρόμου, με την οποία επιδιώχθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1910 και στις αρχές αυτής του 1920 να «απελευθερωθούν» οι δρόμοι από τους ριζοσπάστες μετανάστες, τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές, που αντιστέκονταν στην κυβέρνηση και δραστηριοποιούνταν στις συνδικαλιστικούς αγώνες και τις απεργίες της εποχής. Η πολιτική αυτή βρήκε την πραγμάτωσή της, εντούτοις, από το δικαστή Thayer καθώς και τον (τότε) κυβερνήτη της Πολιτείας Fuller. Οι Sacco και Vanzetti δολοφονήθηκαν επειδή ήσαν «μπάσταρδοι αναρχικοί», ακόμα και αν οι κατηγορίες περί ανθρωποκτονίας εναντίον τους κατέρρευσαν. Το 1997, ο τότε κυβερνήτης ζήτησε επίσημα συγγνώμη. Ήταν ένα δικαστικό λάθος. Μια ποινή θανάτου με την οποία καταδικάστηκαν πάρα πολλοί.
Σήμερα, η φρίκη του «λάθους» αυτού, οι εκθέσεις της τεράστιας παγκόσμιας κινητοποίησης που απαιτούν αναθεώρηση της δίκης και της αναγνώρισης της αθωότητας των Sacco και Vanzetti, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συλλογικής μνήμης του εργατικού και του επαναστατικού κινήματος.
Επειδή η φρίκη βρίσκεται όχι μόνο στην ποινή του θανάτου, την κατάργησή της οποίας δεν έχουν καταφέρει ακόμα οι δεκαετίες αγώνων, αλλά και στην κατασταλτική επιμονή του Κράτους που στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1920, όπως σε άλλα Κράτη σε όλο τον κόσμο ακόμα και σήμερα, κατεδίωξε μέχρι θανάτου όλους εκείνους που αντιτάσσονταν σ’ ένα πολιτικό σύστημα που ήταν βασισμένο στον απολυταρχισμό καθώς και σ‘ ένα οικονομικό σύστημα που ήταν βασισμένο στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Οι Sacco και Vanzetti υπήρξαν τόσο ένοχοι τότε όσο ένοχοι είναι σήμερα τόσοι πολλοί προλετάριοι που αυτο-οργανώνονται και οργανώνουν αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για μια αντικαπιταλιστική επανάσταση. Το 1920, οι Sacco και Vanzetti συνελήφθησαν αμέσως πριν από μια διαδήλωση, όπου επρόκειτο να καταγγελθεί δημόσια ο θάνατος ενός από τους συντρόφους τους, του Andrea Salsedo, που «έπεσε» από παράθυρο του 14ου ορόφου του κτιρίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ο Sacco εργαζόταν σε εργοστάσιο παπουτσιών στη Μασαχουσέτη. Είχε οικογένεια, εργαζόταν 6 μέρες τη βδομάδα, δέκα ώρες ημερησίως. Αλλά συμμετείχε, επίσης, στις εργατικές διαδηλώσεις της εποχής με τις οποίες οι εργαζόμενοι απαιτούσαν καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Και ήταν λόγω αυτών των δραστηριοτήτων που συνελήφθη το 1916.
Ο Vanzetti έκανε πολλές και διαφορετικές δουλειές. Το 1916 ηγήθηκε μιας απεργίας σ’ ένα εργοστάσιο σχοινιών. Αργότερα, εργάστηκε για τον εαυτόν του, ως πωλητής ψαριών.
Και ήταν αυτό το χρόνο που συναντήθηκαν και έγιναν μέλη μιας ιταλο-αμερικανικής αναρχικής ομάδας, όλα τα μέλη της οποίας διέφυγαν στο Μεξικό για ν’ αποφύγουν τη στρατολόγηση. Οι δύο τους ήσαν, επίσης, δραστήριοι αντιμιλιταριστές.
Το 1920 συνελήφθηκαν για τις πολιτικές και συνδικαλιστικές τους δραστηριότητες, ακόμα κι αν δεν υπήρχε «φάκελος» εις βάρος τους. Προκειμένου να σιγήσουν, τους φορτώθηκε η δολοφονία ενός φρουρού ασφαλείας. Κατόπιν, το 1927, δολοφονήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Ήταν ακριβώς δύο ακόμα από τα χιλιάδες ενεργά στελέχη των συνδικάτων και των επαναστατών που «εξαφανίστηκαν» εκείνη την εποχή στη «χώρα της ελευθερίας».
Σ’ αυτούς, στους αγώνες τους, πηγαίνουν οι σκέψεις μας. Σ’ αυτούς αφιερώνουμε τους αγώνες μας σήμερα για τις ίδιες αξίες και δικαιώματα, ενάντια στην καταστολή και την ποινή του θανάτου.
Federazione dei Comunisti Anarchici – FdCA (Ιταλία)
Ομοσπονδία Αναρχικών Ελλάδος – ΟΑΕ (Ελλάδα)
Alternative Libertaire – AL (Γαλλία)
Zabalaza Anarchist Communist Federation – ZACF (Νότια Αφρική)
Workers Solidarity Movement – WSM (Ιρλανδία)
Anarsist Komünist Inisiyatif – AKI (Τουρκία)
Melbourne Anarchist Communist Group – MACG (Αυστραλία)
Red Libertaria de Buenos Aires – RL (Αργεντινή)
Workers Solidarity Alliance – WSA (ΗΠΑ)
Organización Comunista Libertaria – OCL (Χιλή)
23 Αυγούστου 2007
* Το κείμενο γράφτηκε αρχικά από τη FdCA και προτάθηκε στις υπόλοιπες οργανώσεις. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 22 Αυγούστου 2007.