Μέσα σε μια βδομάδα, οι ταραχές που άρχισαν στο προάστιο Clichy-sous-Bois ως αποτέλεσμα του θανάτου των Ziad και Banou, έχουν επεκταθεί και σε άλλα προάστια γύρω από το Παρίσι και τώρα σε ολόκληρη τη χώρα.
Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του 5χρονου «σόου» του Sarkozy (αναφέρεται στον υπουργό Εσωτερικών Nicolas Sarkozy), 8 χρόνων εφαρμογής νόμων για την ασφάλεια και 30 χρόνων κοινωνικής κατάπτωσης.
Οι Ziad και Banou πέθαναν από εγκαύματα που προκλήθηκαν σε υποσταθμό διανομής ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ ένας τρίτος νεολαίος βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση. Πίστευαν ότι καταδιώκονταν από την αστυνομία.
Πότε θα μάθουμε εάν συνέβη αυτό πραγματικά και εάν η αστυνομία είναι ένοχη της μη παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που κινδύνευαν; Οποιεσδήποτε κι αν είναι οι ακριβείς λεπτομέρειες για το πώς πέθαναν οι δύο αυτοί έφηβοι, ο θάνατός τους ήταν ο σπινθήρας.
Οι νέοι στα προάστια μισούν ήδη, από χρόνια πριν, το κράτος το οποίο για χρόνια εμφανίζεται μόνο ως αστυνομία, δίκες και (όλο και περισσότερες) φυλακές. Οι άνθρωποι στις γειτονιές της εργατικής τάξης ζουν υπό συνεχή φόβο και για τους εαυτούς τους και για τα παιδιά τους. Φοβούνται τους ταπεινωτικούς ελέγχους ταυτοτήτων, τις αυθαίρετες συλλήψεις, την ατιμώρητη βία της αστυνομίας και τις κατασκευασμένες καταδίκες δήθεν για «προσβολή και εξέγερση», όλα κατασκευασμένα για να εκπληρωθούν κάποιοι στόχοι της αστυνομίας.
Ακόμη και μέσα από πρόσφατες επίσημες σχετικές εκθέσεις η προσοχή έχει στραφεί στην αυξανόμενη… ανομία εκ μέρους της αστυνομίας.
Και τι μπορεί να πει κάποιος για τις προκλήσεις του υπουργού Εσωτερικών και, ακόμα πιο χειρότερα, για την συγκεκριμένη αυτή πολιτική που αντιμετωπίζει τα προάστια ως έδαφος που πρέπει να ανακαταληφθεί, μια κατάσταση, δηλαδή, που μοιάζει όλο και περισσότερο με κατοίκους αποικιών και τη στρατιωτικού τύπου «διαφύλαξη της ειρήνης»;
Κι έτσι, ναι, λυπούμαστε τόσο για το ότι αυτή η βία – η απάντηση αυτή στην παράνομη βία εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία – κατευθύνεται συχνά με τόσο παράδοξο τρόπο εναντίον αυτών των ίδιων των ανθρώπων που αναγκάζονται να ζήσουν σε αυτές τις γειτονιές, οι οποίες πρέπει ήδη να αντιμετωπίσουν το κράτος και τη βία της άρχουσας τάξης.
Αλλά η λογική της αυθόρμητης αυτής εξέγερσης είναι κατά κάποιο τρόπο κατανοητή από τον πληθυσμό, αν και η γνησιότητά της βλάπτεται από την καταστροφή αυτοκινήτων, σχολείων και λεωφορείων.
Αλλά συγχρόνως, πρέπει να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται το κράτος όταν οι νέοι αυτοί και οι οικογένειές τους επιλέγουν άλλες μεθόδους, όπως η υποβολή καταγγελιών εναντίον της αστυνομίας, καταγγελίες που δεν καταλήγουν σχεδόν ποτέ σε καταδίκες των υπευθύνων (θυμηθείτε την εργασία της ομάδας Bouge qui Bouge στην περιοχή Dammarie-les-Lys) (1). Ή τις πορείες των αράβων τον Μάρτιο του 1980, οι οποίες κατεστάλησαν από τους σοσιαλιστές που βρίσκονταν τότε στην εξουσία, κάτι που χρησιμοποιήθηκε αρκετά από την SOS-Racisme.
Εμείς υποστηρίζουμε την εξέγερση εναντίον της αδικίας, υποστηρίζουμε την αίσθηση της μαζικής αλληλεγγύης και τα στοιχεία της πολιτικής εκείνης συνειδητοποίησης μεταξύ των περισσότερων νεολαίων. Υπό αυτήν την έννοια, κατανοούμε και τασσόμαστε αλληλέγγυοι και με την ανάγκη και με τις αιτίες που βρίσκονται πίσω από την άμεση δράση που αναλήφθηκε ήδη σε όλες τις εργατικές περιοχές.
Η βδομάδα αυτή εξέγερσης εκφράζει την απόγνωση του περιθωριοποιημένου τμήματος μιας γενιάς χωρίς μέλλον. Θα πρέπει επίσης να δούμε το όλο ζήτημα σε άμεση σύνδεση με την κυβερνητική στρατηγική της έντασης και της καταστολής των κοινωνικών κινημάτων (εργαζόμενοι στις μεταφορές, ταχυδρομικοί, σπουδαστές, αγωνιστές εναντίον των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων…)
Όλοι αυτοί οι αγώνες αντιμάχονται την ίδια κοινωνική αβεβαιότητα.
Δεν πρόκειται να απαιτήσουμε επιστροφή στην «κοινοτική αστυνόμευση» ή το χτίσιμο νέων αθλητικών κέντρων έτσι ώστε οι νέοι να μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματα που πηγάζουν από την απογοήτευσή τους στη σιωπή. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει σοβαρά ότι όλα αυτά θα θέσουν ένα τέρμα στην κοινωνική ένταση που προκαλείται από την πολιτική και κοινωνική βία εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία;
Δεν πρόκειται ακόμη και να απαιτήσουμε την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών, όπως κάνει ένα τμήμα της αριστεράς. Αυτό είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, ένα πολιτικό ζήτημα και είναι σκανδαλώδες όταν θυμόμαστε ότι η Plural Left (2) ψήφισε και αυτή ανάλογους νόμους για την ασφάλεια και ακόμη και σήμερα δεν έχει αρνηθεί το κυρίαρχο μοντέλο φιλελευθερισμός-ασφάλεια (3)
Θα υπάρξουν σίγουρα περισσότερες εκρήξεις θυμού, εκτός αν γίνει αναδιανομή της εργασίας και του κοινωνικού πλούτου, ενώ είναι ακόμα πιο σίγουρο ότι η κοινωνική οπισθοδρόμηση, η ανισότητα, ο ρατσισμός και η περιθωριοποίηση θα συνεχιστούν ανεξέλεγκτα.
«Πρόληψη», θρησκευτική ανάρρωση και καταστολή, όλα αυτά θα αποβούν άχρηστα. Μόνο η δικαιοσύνη και η κοινωνική και οικονομική ισότητα μπορούν να λύσουν τα προβλήματα.
Ομοσπονδιακή Γραμματεία της Alternative Libertaire (Ελευθεριακή Εναλλαγή)
5 Νοέμβρη 2005
Σημειώσεις: 1. Στο προάστιο Dammarie-les-Lys σχηματίστηκε το 2002 μια επιτροπή πολιτών, η Bouge qui Bouge, ενάντια στην αστυνομική βία, μετά το θάνατο 2 νεολαίων εκεί. 2. Η Plural Left, η οποία μετονομάστηκε σε United Left – Ενωμένη Αριστερά – ήταν ο κυβερνητικός συνασπισμός της περιόδου 1997-2002 και αποτελείτο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, τους Πράσινους, την MDC και τους Αριστερούς Ριζοσπάστες. 3. Στην Εθνοσυνέλευση, για παράδειγμα, στις 16 Ιούλη 2002, ο (σοσιαλιστής) αντιπρόεδρος του σώματος Julien Dray, απευθυνόμενος στον τότε υπουργό Εσωτερικών σχετικά με την ψήφιση μιας σειράς κατασταλτικών νόμων, είπε ότι «η κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από την καταστολή…» κ.λπ., κ.λπ.
* Το κείμενο-ανακοίνωση της Alternative Libertaire δημοσιεύτηκε στις 7 Νοέμβρη 2005 στο www.anarkismo.net στα γαλλικά, αγγλικά και ισπανικά. Μετάφραση στα ελληνικά «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 10 Νοέμβρη 2005. Για πληροφορίες για την Alternative Libertaire επισκεφθείτε το www.alternativelibertaire.org