Peter Kropotkin
Η κατάκτηση του ψωμιού
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μια από τις σύγχρονες ενστάσεις που χρησιμοποιούνται ενάντια στον Κομμουνισμό και τον Σοσιαλισμό γενικότερα είναι ότι η ιδέα είναι τόσο παλιά και όμως δεν έχει ποτέ πραγματοποιηθεί. Σχέδια για τη δόμηση μιας ιδεώδους Πολιτείας στοίχειωναν το μυαλό των αρχαίων Ελλήνων και, στη συνέχεια, οι πρώτοι Χριστιανοί σχημάτισαν κομμουνιστικές ομάδες. Αιώνες μετά, μεγάλες κομμουνιστικές αδελφότητες δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεταρρυθμιστικού Κινήματος 1, ενώ στη συνέχεια οι ίδιες ιδέες αναβίωσαν κατά τη διάρκεια της μεγάλης Αγγλικής και Γαλλικής Επανάστασης. Και τελικά, πολύ πρόσφατα, το 1848, μια επανάσταση εμπνευσμένη σε μεγάλο βαθμό από τα Σοσιαλιστικά ιδεώδη, έγινε στη Γαλλία «Και όμως, βλέπετε» μας λένε, «πόσο μακριά είστε ακόμη από την πραγματοποίηση των σχεδίων σας. Δε νομίζετε πως έχετε κάποιο θεμελιώδες σφάλμα στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των αναγκών της;»
Με μια πρώτη ματιά αυτή η ένσταση μοιάζει πολύ σοβαρή. Μελετώντας όμως την ανθρώπινη ιστορία με μεγαλύτερη προσοχή χάνει τη δύναμή της. Καταρχήν, βλέπουμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καταφέρει να διατηρήσουν για εκατοντάδες χρόνια αναμεταξύ τους, στις μικρές τους κοινότητες, ένα από τα βασικότερα στοιχεία του Σοσιαλισμού. Την κοινοκτημοσύνη του κύριου μέσου παραγωγής, της ίδιας της γης, καθώς και τον καταμερισμό της ανάλογα με την εργατική δυνατότητα κάθε οικογένειας. Ανακαλύπτουμε δε, πως αν η ιδέα της κοινοκτημοσύνης της γης έχει καταστραφεί στη Δυτική Ευρώπη τούτο δεν συνέβη εκ των έσω, αλλά από εξωτερικούς παράγοντες, από τις κυβερνήσεις που δημιούργησαν το μονοπώλιο της γης προς όφελος της αριστοκρατίας και της μεσαίας τάξης. Μαθαίνουμε επίσης, ότι οι μεσαιωνικές πόλεις κατάφεραν να διατηρήσουν μεταξύ τους για αρκετούς αιώνες μια σταθερή κοινωνικοποιημένη οργάνωση της παραγωγής και του εμπορίου. Ότι αυτοί οι αιώνες ήταν περίοδοι ταχύτατης πνευματικής, βιομηχανικής και καλλιτεχνικής προόδου και πως η παρακμή αυτών των συλλογικών θεσμών προήλθε κυρίως από την ανικανότητα των ανθρώπων να συνδυάσουν το χωριό με την πόλη, τον χωρικό με τον αστό 2, έτσι ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουν την εξάπλωση των μιλιταριστικών κρατών που κατέστρεφε τις ελεύθερες πόλεις.
Η ιστορία της ανθρωπότητας, λοιπόν, από αυτή την οπτική δεν προσφέρει κάποιο επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό. Αντιθέτως, φαντάζει ως μια σειρά προσπαθειών για την πραγματοποίηση κάποιου είδους κομμουνιστικής οργάνωσης, προσπαθειών οι οποίες στέφθηκαν με μερική επιτυχία για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Και αυτό που μας επιτρέπεται να συμπεράνουμε, είναι ότι η ανθρωπότητα δεν έχει βρει ακόμα την κατάλληλη δομή για να συνδυάσει, σε κομμουνιστικές αρχές, τη γεωργία με την ξαφνική ανάπτυξη της βιομηχανίας και ένα γρήγορα αναπτυσσόμενο διεθνές εμπόριο. Το τελευταίο φαίνεται σαν ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο, καθώς πλέον δεν είναι μόνο άτομα ή πόλεις που πλουτίζουν από το μακρινό εμπόριο και τις εξαγωγές αλλά έθνη ολόκληρα που πλουτίζουν εις βάρος των εθνών που μένουν πίσω στην βιομηχανική ανάπτυξη.
Οι συνθήκες αυτές, οι οποίες εμφανίστηκαν από τα τέλη του 18ου αιώνα, ωστόσο, αναπτύχθηκαν πλήρως μόνο κατά τον 19ο αιώνα μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων 3. Και ο σύγχρονος κομμουνισμός έπρεπε να τις πάρει υπόψιν του.
Είναι πλέον γνωστό πως η Γαλλική Επανάσταση, πέρα από την πολιτική της βαρύτητα, ήταν μια προσπάθεια του Γαλλικού λαού, το 1793 και 1794, σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις λίγο-πολύ συγγενικές προς τον σοσιαλισμό. Αυτές ήταν, πρώτον, η εξίσωση των περιουσιών μέσω της επιβολής φόρου εισοδήματος και φόρου κληρονομιάς, και οι δύο πολύ προοδευτικοί, καθώς επίσης και με την άμεση κατάσχεση της γης για την αναδιανομή της αλλά και με την βαριά πολεμική φορολογία που επιβλήθηκε μόνο τους πλούσιους. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε για την εισαγωγή ενός ευρέους εθνικού συστήματος λογικού καθορισμού τιμών για όλα τα εμπορεύσιμα αγαθά, για τον καθορισμό των οποίων θα λαμβανόταν υπόψιν το αληθινό κόστος παραγωγής και ένα λογικό εμπορικό κέρδος. Η Συνέλευση 4 εργάστηκε σκληρά πάνω σε αυτό το σχέδιο και βρισκόταν πολύ κοντά στην ολοκλήρωση του, όταν οι αντιδραστικοί 5 πήραν το πάνω χέρι. Και ο τρίτος στόχος ήταν μια μορφή Δημοτικού Κομμουνισμού σχετικά με την κατανάλωση κάποιων ειδών πρώτης ανάγκης, τα οποία αγόραζαν οι δήμοι και πουλούσαν σε τιμές κόστους.
Ήταν κατά τη διάρκεια αυτού του εντυπωσιακού κινήματος. το οποίο δεν έχει ακόμα μελετηθεί σωστά, που γεννήθηκε ο σύγχρονος Σοσιαλισμός. ο Φουριερισμός με τον Λανζέ 6 στη Λυών, και ο εξουσιαστικός Κομμουνισμός του Μπουοναρότι 7, του Μπαμπέφ 8 και των συντρόφων τους, Και ήταν αμέσως μετά τη Μεγάλη Επανάσταση 9 που οι τρεις μεγάλοι θεωρητικοί ιδρυτές του σύγχρονου Σοσιαλισμού Φουριέ 10, Σαιν Σιμόν 11 και Ρόμπερτ Όουεν 12, καθώς και ο Γκόντουιν 13 ( Μη Κρατικός Σοσιαλισμός) βρέθηκαν στο προσκήνιο, την ίδια στιγμή που οι μυστικές κομμουνιστικές ομάδες γεννημένες από οπαδούς των Μπουοναρότι και Μπαμπέφ έβαζαν την σφραγίδα τους στον Ένοπλο Κομμουνισμό 14 για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Για να ακριβολογούμε, λοιπόν, πρέπει να πούμε ότι ο σύγχρονος Σοσιαλισμός δεν έχει ακόμη ούτε εκατό χρόνια ζωής και ότι τα πρώτα πενήντα χρόνια, μόνο δυο κράτη που κυριαρχούσαν στη βιομηχανική επανάσταση (η Αγγλία και η Γαλλία) συνέβαλαν στη διαμόρφωση του. Και οι δύο αιμορραγώντας εκείνη τη περίοδο από τις τρομερές πληγές που τους άφησαν δεκαπέντε χρόνια Ναπολεόντειων πολέμων, και αμφότεροι κυκλωμένοι από τη μεγάλη Ευρωπαϊκή αντίδραση η οποία ήρθε από την Ανατολή 15.
Βασικά, μόνο μετά την Επανάσταση του Ιούλη του 1830 16 στην Γαλλία και το Μεταρρυθμιστικό κίνημα του 1830-32 στην Αγγλία 17, αποτινάχτηκε αυτή η τρομερή αντίδραση έγινε εφικτή μια συζήτηση για τον Σοσιαλισμό μέσα στα επόμενα δεκαέξι ή δεκαοχτώ χρόνια 18. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων οι φιλοδοξίες των Φουριέ, Σαιν Σιμόν και Ρόμπερτ Όουεν, επεξεργάστηκαν από τους υποστηρικτές τους, πήραν μια συγκεκριμένη μορφή, και μορφή και οι διαφορετικές σχολές του Σοσιαλισμού που υπάρχουν σήμερα προσδιορίστηκαν.
Στη Βρετανία, ο Ρόμπερτ Όουεν και οι οπαδοί του εργάστηκαν πάνω στα σχέδια τους για τους κομμουνιστικούς οικισμούς, η φύση των οποίων επρόκειτο να είναι αγροτική και βιομηχανική ταυτόχρονα. Τεράστιες συνεργατικές ενώσεις ξεκίνησαν, να δημιουργήσουν με τα μερίσματά τους περισσότερες κομμουνιστικές αποικίες. Και το Μεγάλο Ενοποιημένο Εργατικό Σωματείο 19 δημιουργήθηκε – ο πρόδρομος των Εργατικών Κομμάτων των ημερών μας και της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Εργατών 20.
Στη Γαλλία, ο Φουριεριστής Κονσιντεράν 21 έκδωσε το αξιοσημείωτο μανιφέστο του το οποίο περιέχει, έξοχα διατυπωμένες, όλες τις θεωρητικές εκτιμήσεις για την ανάπτυξη του Καπιταλισμού που πλέον αναφέρονται ως “Επιστημονικός Σοσιαλισμός”. Ο Προυντόν 22 ανέπτυξε την ιδέα του περί Αναρχισμού και συμβιωτισμού 23 χωρίς την παρέμβαση του Κράτους Ο Λουί Μπλαν 24 έκδωσε το βιβλίο Οργάνωση της Εργασίας, οποίο αργότερα έγινε το πρόγραμμα του Λασάλ 25 στην Γερμανία. Ο Βιντάλ 26 στη Γαλλία και ο Λόρενζ Στέιν 27 στη Γερμανία ανέπτυξαν περισσότερο, σε δύο αξιοσημείωτα έργα, δημοσιευμένα το 1846 και 1847 αντίστοιχα, τις θεωρίες του Κονσιντεράν. Και, τέλος, ο Βιντάλ και κυρίως ο Πικέρ 28 ο τελευταίος σε μια πολύ επιμελημένη εργασία, καθώς και σε μια σειρά εκθέσεων – ανέπτυξαν με λεπτομέρειες το σύστημα του Κολεκτιβισμού, το οποίο ο Πικέρ ήθελε να ψηφίσει σαν νόμο η Εθνοσυνέλευση του 1848.
Ωστόσο, υπάρχει ένα κοινό γνώρισμα σε όλες τις Σοσιαλιστικές τάσεις αυτής της περιόδου το οποίο πρέπει να σημειωθεί Οι τρεις σπουδαίοι θεμελιωτές του Σοσιαλισμού που έγραψαν στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν τόσο μαγεμένοι από τους πλατεις ορίζοντες που ανοίγονταν μπροστά τους, που έβλεπαν τον σοσιαλισμό σαν μια καινούργια αποκάλυψη και τους εαυτούς τους σαν τους ιδρυτές μιας καινούργιας θρησκείας. Ο Σοσιαλισμός έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει θρησκεία και οι ίδιοι θα έπρεπε να ελέγχουν την πρόοδο του, ως κεφαλές μιας νέας εκκλησίας. Άλλωστε, γράφοντας κατά στην περίοδο της αντίδρασης που ακολούθησε τη Γαλλική Επανάσταση, και βλέποντας περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες, δεν εμπιστεύονταν τις μάζες και δεν απευθύνονταν σε αυτές ώστε να τις πείσουν για τις αλλαγές τις οποίες οι ίδιοι θεωρούσαν αναγκαίες. Αντίθετα, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε κάποιον σπουδαίο κυβερνήτη 29. Αυτός θα κατανοούσε τη νέα αποκάλυψη θα πειθόταν για το επιθυμητό της από τα επιτυχημένα πειράματα των φαλανστηρίων 30, ή ενώσεών τους και θα πραγματοποιούσε ειρηνικά με την εξουσία του την επανάσταση που θα έφερνε ευημερία και ευτυχία στην ανθρωπότητα. Μια στρατιωτική ιδιοφυΐα, ο Ναπολέων 31, μόλις είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη… Γιατί λοιπόν να μην εμφανιστεί μια κοινωνική ιδιοφυία η οποία θα καθοδηγούσε την Ευρώπη και θα έδινε ζωή στο νέο Ευαγγέλιο;… Αυτή η πίστη ήταν βαθιά ριζωμένη και στάθηκε για πολύ καιρό εμπόδιο στον Σοσιαλισμό. Τα ίχνη της διακρίνονται ακόμη και σήμερα ανάμεσά μας.
Ήταν μόνο κατά την περίοδο 1840-48, όταν η έλευση της επανάστασης ήταν αισθητή παντού και οι προλετάριοι άρχιζαν σιγά να τοποθετούν το λάβαρο Σοσιαλισμού στα οδοφράγματα, που η πίστη στον ίδιο τον λαό άρχισε να επανέρχεται στις καρδιές των σοσιαλιστών θεωρητικών. Πίστη, από τη μια στην Ρεπουμπλικανική Δημοκρατία 32, και από την άλλη στην ελεύθερη σύμπραξη και οργάνωση των δυνάμεων των ίδιων των εργατών.
Αλλά μετά ήρθε η Επανάσταση τον Φλεβάρη του 1848 η Δημοκρατία της μεσαίας τάξης και μαζί με αυτή οι χαμένες ελπίδες. Τέσσερις μόνο μήνες μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας ξέσπασε, τον Ιούνη, εξέγερση του προλεταριάτου του Παρισιού, η οποία πνίγηκε στο αίμα. Ακολούθησε γενική σφαγή των εργαζομένων, μαζική μετανάστευση στη Νέα Γουϊνέα, και τελικά το πραξικόπημα του Ναπολέοντα 29. Οι Σοσιαλιστές καταδιώχθηκαν με λύσσα και οι εκκαθαρίσεις ήταν τόσο τρομερές και βαθιές που για τα επόμενα 12 με 15 χρόνια τα ίχνη του Σοσιαλισμού εξαφανίστηκαν. Η φιλολογία του εξαλείφθηκε ολοκληρωτικά. Ακόμη και τα ονόματα που ήταν τόσο συνηθισμένα πριν το 1848 ξεχάστηκαν εντελώς. Ιδέες οι οποίες κυκλοφορούσαν τότε – παρακαταθήκη ιδεών των πριν το 1848 Σοσιαλιστών – σβήστηκαν από τις μνήμες για να τις αναλάβει τελικά η σημερινή γενιά, και να προχωρήσει σε νέες ανακαλύψεις.
Ωστόσο, όταν μια νέα αναγέννηση ήρθε, περίπου το 1866, όταν ο Κομμουνισμός και ο Κολεκτιβισμός για άλλη μια φορά ήρθαν στο προσκήνιο, η αντίληψη σχετικά με τα μέσα για την πραγματοποίησή τους είχε υποστεί μια βαθιά αλλαγή. Η παλιά πίστη στην Πολιτική Δημοκρατία είχε χαθεί και οι πρώτη αρχή πάνω στην οποία οι εργαζόμενοι του Παρισιού και οι Βρετανοί συνδικαλιστές και Οουενιστές συμφώνησαν όταν συναντήθηκαν στο Λονδίνο το 1866, ήταν ότι “η απελευθέρωση των εργατών θα πρέπει να επιτευχθεί από τους ίδιους τους εργάτες”. Ακόμη, συμφώνησαν σε άλλο ένα σημείο. Τα ίδια τα συνδικάτα θα έπρεπε να πάρουν τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και να οργανώσουν μόνα τους την παραγωγή. Έτσι, η Γαλλική ιδέα του Φουριεριστικού και Συμβιωτικού Συνεταιρισμού συγχωνεύτηκε με την ιδέα του Robert Owen για την ύπαρξη ενός «Μεγάλου Ενοποιημένου Εργατικού Σωματείου» η οποία επεκτάθηκε τώρα, και έγινε μια Διεθνής Συνομοσπονδία Εργατών
Για άλλη μια φορά, αυτή η νέα αναβίωση του Σοσιαλισμού διήρκησε μόνο μερικά χρόνια. Σύντομα ήρθε ο πόλεμος του 1870-1871 33, η εξέγερση της Παρισινής Κομμούνας 34 και ξανά η ελεύθερη ανάπτυξη του Σοσιαλισμού κατέστη αδύνατη στη Γαλλία. Αλλά ενώ η Γερμανία δεχόταν τώρα από τα χέρια των Γερμανών δασκάλων της, Μαρξ & Ένγκελς, τον Σοσιαλισμό των Γάλλων «σαρανταοχτάρηδων» τον Σοσιαλισμό του Κονσιντεράν και του Λουί Μπλαν και τον Κολεκτιβισμό του Πικέρ,η Γαλλία έκανε ένα βήμα περαιτέρω.
Τον Μάρτη του 1871, το Παρίσι ανακήρυξε πως από δω και στο εξής δεν θα περίμενε τα αργοπορημένα τμήματα της Γαλλίας, αλλά ότι προτίθεται να ξεκινήσει μέσα στη δικιά του Κομμούνα τη δική του κοινωνική ανάπτυξη.
Το κίνημα ήταν πολύ βραχύβιο για να αποδώσει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Παρέμεινε απλά κοινοτιστικό, διεκδίκησε μερικώς τα δικαιώματα της κομμούνας για πλήρη αυτονομία. Αλλά οι εργατικές τάξεις της παλιάς Διεθνούς διέκριναν αμέσως την ιστορική του σημασία. Κατανόησαν πως η ελεύθερη κομμούνα θα ήταν εφεξής το μέσο της πραγματοποίησης του σύγχρονου Σοσιαλισμού. Οι ελεύθερες αγρό-βιομηχανικές κομμούνες, για τις οποίες τόσα ειπώθηκαν το 1848, δεν έπρεπε να είναι μικρά φαλανστήρια ή μικρές κοινότητες των 2000 ανθρώπων. Πρέπει να είναι πολύ μεγάλες συσσωρεύσεις}, όπως το Παρίσι, ή ακόμη καλύτερα μικρές επαρχίες. Αυτές οι κοινότητες θα ομοσπονδοποιηθούν για να σχηματίσουν έθνη σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη και ανεξάρτητα από τα εθνικά σύνορα, (όπως τα Πέντε Λιμάνια 35 ή η Χάνσα 36). Ταυτόχρονα μεγάλες εργατικές ενώσεις θα δημιουργηθούν για τις διακοινοτικές υπηρεσίες των σιδηροδρόμων, των αποβάθρων και τα λοιπά. Τέτοιες ήταν οι ιδέες που άρχισαν σιγά σιγά να κυκλοφορούν μετά το 1871 ανάμεσα στους σκεπτόμενους εργαζόμενους ιδιαίτερα στις Λατινικές χώρες 37. Σε κάποιες τέτοιες οργανώσεις, τις λεπτομέρειες των οποίων η ίδια η ζωή θα ρυθμίσει, οι εργατικοί κύκλοι αυτών των χωρών είδαν το μέσο με το οποίο Σοσιαλιστικοί τρόποι ζωής μπορούν πιο εύκολα να πραγματοποιηθούν σε σχέση με το Κολεκτιβιστικό σύστημα των Κρατικών Σοσιαλιστών.
Αυτές είναι οι ιδέες στις οποίες προσπάθησα να δώσω έναν, λίγο ή πολύ, σαφή προσδιορισμό σε αυτό το βιβλίο.
Αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο, μπορώ να πω με πλήρη συνείδηση ότι οι βασικές του ιδέες πρέπει να είναι σωστές. Ο Κρατικός Σοσιαλισμός του κολεκτιβιστικού συστήματος έχει κάνει αναμφίβολα κάποια πρόοδο. Κρατικοί σιδηρόδρομοι, Κρατικές τράπεζες και Κρατικό εμπόριο οινοπνεύματος έχει εισαχθεί εδώ κι εκεί. Αλλά κάθε βήμα που έγινε προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμα και αν οδήγησε στη μείωση των τιμών κάποιων εμπορευμάτων, αποδείχθηκε τελικά ένα νέο εμπόδιο στον αγώνα των εργαζομένων για την απελευθέρωσή τους. Έτσι τώρα βρίσκουμε ανάμεσα στους εργαζόμενους, ειδικά στην Αγγλία, την ιδέα ότι ακόμη και η λειτουργία τέτοιων τεράστιων εθνικών περιουσιών όπως ενός σιδηροδρομικού δικτύου, μπορεί να διαχειριστεί πολύ πιο καλά από ένα Ομόσπονδο Συνδικάτο σιδηροδρομικών υπαλλήλων, παρά από έναν κρατικό οργανισμό.
Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι έχουν γίνει σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική αμέτρητες προσπάθειες, που έχουν ως κύρια ιδέα, από την μία, να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους ευρύς κλάδους της παραγωγής και από την άλλη, να διευρύνεται πάντα μέσα στις πόλεις ο κύκλος των λειτουργιών εκείνων που η ίδια η πόλη εκτελεί προς όφελος των κατοίκων της. Οι τρεις κατευθύνσεις στις οποίες έχει δοθεί το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής δύναμης τελευταία είναι: Οι συντεχνίες, με μια αυξανόμενη τάση προς την οργάνωση των διαφορετικών κλάδων σε διεθνές επίπεδο, όχι μόνο σαν ένα όργανο για την βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αλλά επίσης σαν ένας οργανισμός ο οποίος, ίσως, σε δοσμένη στιγμή πάρει στα χέρια του τη διαχείριση της παραγωγής. Ο συνεργατισμός, τόσο στην παραγωγή όσο και στη διανομή, στη βιομηχανία και τη γεωργία και προσπάθειες συνδυασμού των δύο σε πειραματικές αποικίες. Και τελικά, το πολυποίκιλο πεδίο του αποκαλούμενου Δημοτικού Σοσιαλισμού 38.
Φυσικά, καμία από αυτές τις κατευθύνσεις, σε κανέναν βαθμό δεν μπορούν να θεωρηθούν υποκατάστατα του Κομμουνισμού ή έστω του Σοσιαλισμού, αφού και οι δύο έννοιες εμπεριέχουν την κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αλλά αναμφίβολα πρέπει να εξετάσουμε όλες τις προαναφερθέντες προσπάθειες σαν πειράματα. Σαν αυτά που ο Όουεν, ο Φουριέ και ο Σαιν Σιμόν δοκίμασαν στις αποικίες τους, πειράματα που προετοιμάζουν την ανθρώπινη σκέψη να συλλάβει κάποιες πρακτικές μορφές στις οποίες μια κομμουνιστική κοινωνία ίσως βρει την έκφρασή της. Η σύνθεση όλων αυτών των μερικών πειραμάτων πρέπει να γίνει κάποια μέρα από τη δημιουργική ευφυΐα κάποιου από τα πολιτισμένα έθνη και θα γίνει. Αλλά δείγματα από τα τούβλα με τα οποία το μεγάλο αυτό συνθετικό οικοδόμημα θα χτιστεί, ακόμα και δείγματα μερικών δωματίων του, προετοιμάζονται από την πελώρια προσπάθεια της δημιουργικής ευφυΐας του ανθρώπου.
Μπρόμλεϊ, Κέντ (Bromley, Kent)
Οκτώβρης του 1906
Σημειώσεις:
Πρόλογος της αγγλικής έκδοσης του 1913 αποτελεί ουσιαστικά μια μικρή διόρθωση από τον Κροπότκιν κάποιων φράσεων του πρώτου προλόγου και έγινε στο Μπράιτον (Brighton) τον Γενάρη του ίδιου έτους
1) Το Μεταρρυθμιστικό Κίνημα (1517-1555) που ονομάστηκε και Λουθηρανικό, ξεκίνησε αρχικά από τον Μαρτίνο Λούθηρο, με σκοπό την διατήρηση της καθολικής παράδοσης αλλά αλλάζοντας τις διαστρεβλώσεις της Πίστης (όπως συγχωροχάρτια και αλάθητο του Πάπα), και εξαπλώθηκε στη Γερμανία την Πολωνία, την Βοημία, την Μοραβία, την Ουγγαρία και την Τρανσυλβανία. Η παπική εκκλησία τον ανακήρυξε αιρετικό αλλά με την υποστήριξη των γερμανών αριστοκρατών, και του λαού, κατάφερε να περάσει τις αλλαγές που πρότεινε. Για τους αγρότες και τους φτωχούς των πόλεων η απόσχιση από την παπική εκκλησία ήταν η αφορμή για να ζητήσουν γενικότερες αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο και περισσότερες ελευθερίες και οδήγησε στην εξέγερση των χωρικών (1524-1526). Οι χωρικοί ανακήρυξαν ένα πρόγραμμα που ονομάστηκε Τα Δώδεκα Άρθρα των Χωρικών, μεταξύ των οποίων ήταν το αίτημα να διαλέγουν τους κληρικούς τους, την μείωση της δεκατής (αγροτική φορολογία, το 1/10 της παραγωγής τους), την κατάργηση της δουλοπαροικίας, το δικαίωμα να ψαρεύουν και να κυνηγούν, την αμεροληψία των δικαστηρίων και περιορισμό στις απαιτήσεις των φεουδαρχών. Τα άρθρα αυτά αναπροσαρμόζονταν με βάση τις τοπικές ανάγκες. Ο Λούθηρος αποκήρυξε την εξέγερση των χωρικών, η οποία καταστάληκε βίαια από τους ευγενείς. Υπολογίζεται ότι στοίχισε τη ζωή σε περισσότερο από 100,000 χωρικούς. Σε μερικές περιοχές οι χωρικοί πέτυχαν κάποιους συμβιβασμούς αλλά στις περισσότερες η καταπίεση είτε παρέμεινε όπως πριν την εξέγερση είτε αυξήθηκε.
http://mb-soft.com/believe/txn/reformat.htm
http://www.encyclopedia.com/html/P/PeasW1ar.asp
2) Στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιεί την λέξη citizen, για αυτό μεταφράστηκε ως αστός, με τη έννοια του κάτοικου της πόλης, και όχι ως εκπροσώπου της αστικής τάξης.
3) Ναπολεόντειοι Πόλεμοι (1798-1815). Οι πόλεμοι που διεξήγαγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης (Ναπολέων ο 1ος)(σημ. 31) ξεκινούν από την εκστρατεία στη Αίγυπτο (ως στρατηγός της Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας) και τελειώνουν με την Μάχη του Βατερλό, όπου ηττήθηκε από τους Άγγλους. Το 1799 ο Ναπολέων ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας ξεκινώντας την Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία.
http://en.wikipedia.org/wiki/Napoleon_I_of_France
http://www.napoleonguide.com/timeind.htm
4) Συνέλευση ή Εθνική Συνέλευση. Το συνταγματικό και νομοθετικό σώμα κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης την περίοδο 1792-1795, το οποίο διαδέχθηκε το διευθυντήριο (Directory, Ομάδα πέντε ανδρών που είχαν την εκτελεστική εξουσία κατά την περίοδο 1795-1799)
http://en.wikipedia.org/wiki/National_Convention
5) Αντιδραστικοί ονομάστηκαν οι υποστηρικτές της μοναρχίας όπως ήταν πριν την Γαλλική επανάσταση και στο κείμενο χρησιμοποιείται με αυτή την έννοια.
6) Francois-Joseph L’Ange (Franz Josef Lange)., Γερμανός σοσιαλιστής απο το Μόναχο, σύγχρονος του Σάρλ Φουριέ (σημ. 10), έλαβε μέρος στην Γαλλική Επανάσταση με τους Ιακωβίνους. Στη Λυόν ο Λανζέ ανέπτυξε ιδέες για την δημιουργία εθνικής εταιρίας αγοράς και διανομής του καλαμποκιού διαμέσου ενός δικτύου {Centuries} (developing ideas for a nationalized company to buy and distribute corn through a network of centuries)
http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Fourier
http://www.artcontent.de/skulptur/97/hains/k_02.htm
7) Filippo Michele Buonarroti (1761-1837). Μέλος της ομάδας του Babeuf (σημ. 4) διέδωσε τις ιδέες του Babeuf μετά τον θάνατο του, επίσης ήταν ιδρυτής του Giornale patriottico di Corsica (πατριωτικού περιοδικού Κορσικής 1790). http://www.bartleby.com/67/746.html
http://www.bartleby.com/65/ba/Babeuf-F.html
8) François Noël Babeuf (1760-1797). Γάλλος επαναστάτης, οργανωτής κομμουνιστικής εξέγερσης ενάντια στο διευθυντήριο (σημ 4) Εκδότης του πολιτικού περιοδικού Journal de la liberté de la presse (περιοδικό της ελευθερίας του τύπου), στο οποίο υποστήριζε ότι η επανάσταση δεν προχώρησε αρκετά μόνο με την κατοχύρωση της πολιτικής ελευθερίας. Φυλακίστηκε για τις ιδέες του, αλλά επέστρεψε ως δριμύτερος κατήγορος της οικονομικής αδικίας. Ίδρυσε μία μυστική οργάνωση που σχεδίαζε την ανατροπή της κυβέρνησης, που έγινε γνωστή ως Η Συνομωσία των Ίσων. Το οικονομικό πρόγραμμα που προπαγάνδιζαν, αφορούσε το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να δουλεύουν και να μοιράζονται τα προϊόντα της οικονομίας. Η μορφή του κομμουνισμού τους αφορούσε μάλλον τη διανομή των αγαθών παρά την παραγωγή τους. Η συνομωσία τους προδόθηκε και ο Babeuf εκτελέστηκε. http://www.bartleby.com/65/ba/Babeuf-F.html
9) Η Γαλλική Επανάσταση (1789-1799)
10) Charles Fourier (1773-1837) Σοσιαλιστής φιλόσοφος, αποκήρυσσε τα υπάρχοντα συστήματα και ανέπτυξε μια μορφή ουτοπικού σοσιαλισμού. Το πιστεύω του ήταν ότι οι τα ένστικτα του ανθρώπου σωστά διοχετευμένα θα οδηγούσαν στην κοινωνική αρμονία. Για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε να καταστραφούν αρκετοί από τους πλασματικούς περιορισμούς του πολιτισμού. Η κοινωνική οργάνωση για μια τέτοια εξέλιξη ήταν κυρίως αγροτική με συστηματική διαμόρφωση και θα βασιζόταν στη «φάλαγγα», μία οικονομική ομάδα 1620 ανθρώπων οι οποίοι θα ζούσαν σε φαλανστήρια (σημ.30), ένα κτίριο στο οποίο θα ζούσαν όλοι και η δουλειές θα μοιράζονταν σύμφωνα με τις φυσικές τάσεις του κάθε μέλους.Σε γενικές γραμμές ήταν ένα αρκετά οργανωμένο σύνολο το οποίο εφαρμόστηκε αρκετά εκτεταμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/F/FourierC.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Fourier
Βιβλιογραφία: Théorie des Quatres Mouvements et des Destinées Générales (The Social Destiny of Man) 1809 Théorie de l’Unité Universelle (2 τόμοι) Le nouveau monde industriel et sociétaire The New World of Communal Activity 1829 The False Division of Labour Le charme composé Citerlogue Le Nouveau monde amoureux
11) Claude Henri de Rouvroy, Comte de Saint-Simon, (1760-1825). Ουτοπικός Σοσιαλιστής, Ξεπεσμένος αριστοκράτης, αξιωματικός στην αμερικανική επανάσταση και δημοσιογράφος. Ιδρυτής του «Σαιν-Σιμονικού» {Saint-Simonian} κινήματος, ένα είδος ημι-μυστικιστικού «Χριστιανό-επιστημονικού» σοσιαλισμού. Ο Σαιν-Σιμόν οραματιζόταν την αναδιοργάνωση της κοινωνίας με μία ελίτ φιλοσόφων, μηχανικών και επιστημόνων να ηγούνται μιας ειρηνικής πορείας βιομηχανοποίησης η οποία θα αυτοπεριοριζόταν από τον χριστιανικό ανθρωπισμό της ελίτ. Υπέρμαχος της δημιουργίας μιας ανθρωπιστικής θρησκείας η οποία θα είχε επιστήμονες ως ιερείς. Υπήρξε επίσης και ντετερμινιστής θεωρώντας ότι όλα στη φύση και την κοινωνία καθορίζονται από νόμους, γνώση η οποία θα βοηθούσε την κατανόηση της ανθρώπινης ιστορίας. http://cepa.newschool.edu/~het/profiles/saintsimon.htm
http://www.historyguide.org/intellect/lecture22a.html
http://www.marxists.org/glossary/people/s/a.htm#st-simon
Βιβλιογραφία: Letters from an Inhabitant of Geneva to His Contemporaries, 1803 (copy) Introduction aux Travaux Scientifiques du Dixneuvieme Siécle, 1807. Memoire sur la Science de l’Homme, 1813. De la Rιorganisation de la sociιtι europιene, with A. Thierry, 7. Industrie, with A. Comte, 1819. La Politique, 1821. Du Systéme industriel, 1823. De l’Organisation Sociale, 1825. Le Cathιcisme des Industriels with A. Comte, 1825 (extract) New Christianity, 1825 – (English selections)
12) Robert Owen (1771-1858). Θεωρείται ο πατέρας του συνεργατισμού και ιδρυτής του βρετανικού σοσιαλισμού. Γεννήθηκε στο Νιούταουν της Ουαλίας, και έγινε εργοστασιάρχης στο Νιού Λάναρκ της Σκότιας., όπου εφάρμοσε τις ιδέες του, προσφέροντας στους εργάτες καλή στέγαση, καλές συνθήκες υγιεινής, μη κερδοσκοπικά καταστήματα, σχολεία, και εξαιρετικές συνθήκες εργασίας, καταργώντας την παιδική εργασία, μειώνοντας το ωράριο, μισθό για τους ασθενείς εργάτες, και ασφαλιστικά ταμεία με κατακράτηση μέρους του μισθού. Αυτές οι αλλαγές οδήγησαν στην αύξηση των κερδών της επιχειρήσεις και έτσι η πρότυπη βιομηχανία του Όουεν έγινε γνωστή στην Αγγλία και το εξωτερικό, έχοντας και την υποστήριξη των ανώτερων τάξεων. Ωστόσο ο Όουεν πίστευε στη μεταμόρφωση της κοινωνίας και όχι στη μεταρρύθμιση της, χάνοντας έτσι την υποστηρίξω των ανώτερων τάξεων αλλά όχι και των εργατών. Στη συνέχεια ασχολήθηκε ενεργά με τις συντεχνίες και υποστήριζε την συνένωση των συντεχνιών με συνεργατικές. Ο Όουεν ήταν υποστηρικτής της ειρηνικής μετατροπής της κοινωνίας και δεν υποστήριζε την ταξική πάλη. http://reference.allrefer.com/encyclopedia/O/Owen-Rob.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Owen
http://www.historyguide.org/intellect/owen.html
http://archive.co-op.ac.uk/owen.htm
http://www.historyguide.org/intellect/lecture22a.html
Κύρια Βιβλιογραφία: New View of Society; or, Essays on the Formation of Character (3 vol., 1813–14) Report to the County of Lanark (1821), The Life of Robert Owen, αυτοβιογραφία (London, E. Wilson, 1857-1858) The Book of the New Moral World (New York, G. Vale, 1845). Συνολικά υπάρχουν 95 βιβλία που έχει γράψει.
Πλήρης βιβλιογραφία http://socserv2.socsci.mcmaster.ca/~econ/ugcm/3ll3/owen/owenbib.htm
13) William Godwin (1756-1836). Ιδρυτής του Φιλοσοφικού Αναρχισμού, Σύζυγος της φεμινίστριας Μέρυ Γουλστοουνκραφτ (Mary Wollestonecraft) και πατέρας της Μέρυ Σέλλεϊ (Mary Shelley). Υπήρξε ιδιαίτερα αισιόδοξος για την ανθρώπινη φύση, ωστόσο αναγνώριζε την εκμεταλλευτική φύση του Καπιταλισμού και πρότεινε μια ουτοπική αναδιαμόρφωση της κοινωνίας όπου αυτοί που έβγαζαν περισσότερα από τις βασικές τους ανάγκες θα διένειμαν την περίσσεια σε όσους είχαν ανάγκη. Υποστηρικτής της ατομικής ελευθερίας, της κυριαρχίας της λογικής και πολέμιος της θρησκείας. Εκτός από πολιτικά κείμενα, έγραψε και αρκετά λογοτεχνικά έργα.
http://cepa.newschool.edu/~het/profiles/wgodwin.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/William_Godwin http://web.bilkent.edu.tr/Online/www.english.upenn.edu/jlynch/Frank/Godwin/godwin.html http://www.historyguide.org/intellect/godwin.html
http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/PRgodwin.htm
http://dwardmac.pitzer.edu/anarchist_archives/godwin/Godwinarchive.html
Κύρια βιβλιογραφία: A Defense of the Rockingham Party, 1783 Imogen: Pastoral romance from the Ancient British, 1784. Instructions to a Statesman, 1784. An Inquiry Concerning Political Justice , 1793. Things as They Are; or the adventures of Caleb Williams, 1794. The Enquirer, 1797. Thoughts Occasioned by the Perusal of Dr. Parr’s Spital Sermon, 1801. Of Population, 1820. Thoughts on Man, his Nature, Productions and Discoveries 1831, “Summary of Principles” – an extract from Godwin
Πλήρης βιβλιογραφία: http://www.benthamlinks.com/Godwin/
14) Militant Communism, Εννοεί τον ένοπλο Κομμουνισμό πιθανότατα, αλλά, σύμφωνα με τον πρόλογο του 1913, τον ονομάζει Εξουσιαστικό Κομμουνισμό
15) Εννοεί την Πρωσική και την Ρωσική Αυτοκρατορία, πιθανότατα μιας και ήταν οι κύριοι ανταγωνιστές της Γαλλίας και της Αγγλίας την περίοδο εκείνη.
16) Η Επανάσταση του Ιουλίου 1830. Ξεκίνησε από την μεσαία τάξη, εναντίον του αυταρχικού βασιλιά Κάρολου του 10ου ο οποίος προσπάθησε να καταργήσει αρκετές από τις ελευθερίες που είχαν απομείνει από την Γαλλική Επανάσταση (ελευθερία του λόγου, συνταγματική μοναρχία). Μετά από αρκετά πολιτικά σκαμπανεβάσματα στην Συνέλευση αποφασίστηκε η ανακηρύξη του Λουδοβίκου- Φίλιππου (Luis-Philippe) ως βασιλιά με μία μορφή λαϊκής μοναρχίας, η οποία διήρκησε μέχρι τον Φεβρουάριο του 1948 οπότε και παραιτήθηκε ο Λουδοβίκος- Φίλιππος, και μετά την Επανάσταση του 1848 ξεκίνησε η Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία. http://en.wikipedia.org/wiki/July_Revolution
17) Κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων το Αγγλικό πολιτικό σύστημα πήρε την μορφή που έχει σήμερα. Το κοινοβούλιο προϋπήρχε, αλλά αναδιαμορφώθηκαν οι εκλογικές περιφέρειες, με περισσότερη αντιπροσώπευση στο κοινοβούλιο των καινούργιων βιομηχανικών περιοχών καθώς και των μεσαίων τάξεων μιας και το δικαίωμα ψήφου αφορούσε μόνο όσους κατείχαν αρκετό μισθό. Μετά την Μεταρρύθμιση του 1832, περίπου 1 στους 7 άντρες στην Βρετανία είχε δικαίωμα ψήφου. Επίσης καταργήθηκε και η δουλεία.
http://en.wikipedia.org/wiki/Whig
http://plaza.ufl.edu/lcurta/Reform%20Movement.html
18) Μέχρι την Επανάσταση του 1848
19) Great Consolidated Trades Union. Σύμφωνα με την Ιστορία της Ανθρωπότητας της Unesco, ο τίτλος του είναι Grand National Consolidated Trade Union. Το Μεγάλο Ενοποιημένο Εργατικό Σωματείο δημιουργήθηκε στις αρχές του 1834. Εκείνη την εποχή οι εργάτες που ήταν γραμμένοι σε σωματεία έφταναν τους 800,000, και το Ενοποιημένο Σωματείο δημιουργήθηκε για να συντονίσει τα επιμέρους σωματεία δίνοντας έτσι μεγαλύτερη ισχύ στη δύναμη των εργατών. Οι προθέσεις των ιδρυτών του σωματείου ήταν κατά κύριο λόγο να έχουν τον γενικό έλεγχο στις κινήσεις για αύξηση των μισθών και να συντονίζουν βοήθεια για τους απεργούς. Ωστόσο λόγω της αυξανόμενης επιρροής του ενοποιημένου σωματείου, η κυβέρνηση και οι εργοδότες αντέδρασαν, αποκλείοντας όσους άνηκαν σε σωματεία από τις δουλειές τους. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο ενοποιημένο σωματείο που ήταν ανίκανο να τους προστατέψει (κυρίως λόγω περιορισμένων οικονομικών πόρων) με αποτέλεσμα, το σωματείο να διαλυθεί λόγω χρεοκοπίας το 1835.
http://dspace.dial.pipex.com/town/terrace/adw03/peel/trade-us/gnctu.htm
http://www.anarchosyndicalism.org/theory/as3-fore.htm
20) Η Πρώτη Διεθνής. Η Διεθνής Συνομοσπονδία Εργατών ήταν μία διεθνής οργάνωση που είχε σκοπό την ένωση των διαφόρων πολιτικών οργανώσεων και συντεχνιών που βασίζονταν στην εργατική τάξη. Αρχικά αποτελούταν από Βρετανούς συνδικαλιστές, Γάλλους Σοσιαλιστές, Αναρχικούς, Ιταλούς Ρεμπουπλικάνους και οργανωνόταν από μία μικρή ομάδα γύρω από τον Κάρλ Μαρξ. http://en.wikipedia.org/wiki/International_Workingmen%27s_Association
21) Victor Prosper Considérant (1808-1893). Γάλλος σοσιαλιστής, μαθητής του Φουριέ, και διάδοχος του σαν ηγέτης του κινήματος. Υπό την καθοδήγηση του το φουριεριστικό κίνημα έγινε πιο πολιτικό και σοσιαλιστικό. Υπήρξε εκδότης των φουριεριστικών εφημερίδων συμπεριλαμβανόμενων των Philanstére , και Phalange. Υπήρξε μέλος του Γαλλικού κοινοβουλίου και έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1848. Αντιτάχθηκε στον Ναπολέοντα (σημ. 29) για τον πόλεμο με την Ιταλία αλλά στη συνέχεια μετά την δικτατορία του Ναπολέοντα εξορίστηκε στο Βέλγιο και από εκεί πήγε στο Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών όπου αποπειράθηκε να δημιουργήσει ένα φαλανστήριο (σημ. 30). Μετά την αποτυχία του φαλανστηρίου, επέστρεψε στη Γαλλία και έγινε μέλος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Εργατών (σημ. 20).
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/C/Consider.html
http://www.slider.com/enc/13000/Considerant_Victor_Prosper.htm
http://www.ohiou.edu/~Chastain/ac/consider.htm
Κύρια Βιβλιογραφία: Principes du socialisme (1847), Destinée sociale (2d ed. 1847-49)
22) Pierre-Joseph Proudhon (1809-1865). Γάλλος αναρχικός, Εισήγαγε τον όρο συμβιωτισμό (σημ 23) για την μορφή αναρχισμού που πρότεινε. Το όραμα του περιλάμβανε τον έλεγχο της παραγωγής από τους εργάτες. Αυτοεργοδοτούμενοι τεχνίτες, αγρότες και συντεχνίες θα αντάλλασσαν τα προϊόντα τους στην αγορά. Υποστήριζε μη-καπιταλιστικές αγορές χωρίς μισθωτή εργασία και ατομική ιδιοκτησία. Εξέδωσε αρκετά βιβλία, και έγραφε και στις εφημερίδες La Représentant du Peuple, L e Peuple, La Voix du Peuple από το 1848 έως το 1850. Ως μέλος του κοινοβουλίου (1848-1849) καθώς και στα άρθρα του ασκούσε έντονη κριτική στις πολιτικές της κυβέρνησης, και υποστήριζε την μετατροπή του συστήματος ανταλλαγής και πίστωσης, δημιουργώντας ταυτόχρονα και την Λαϊκή Τράπεζα (Bank De Peuple) το 1849, η οποία αν και είχε αρκετή απήχηση δεν κατάφερε να εξελιχθεί περαιτέρω. Άσκησε έντονη κριτική στον Ναπολέοντα (σημ. 29) με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για τρία χρόνια. . Ο Προυντόν απέρριπτε την βίαιη επανάσταση και υποστήριζε την σταδιακή εξέλιξη της κοινωνίας στην αναρχία, έχοντας την πίστη ότι η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει εκ των άνωθεν αλλά μόνο από την εργατική τάξη.
http://en.wikipedia.org/wiki/Pierre-Joseph_Proudhon
http://www.ohiou.edu/~Chastain/ip/proudhon.htm
http://staff-www.uni-marburg.de/~multimed/theorie/klassik/owen/bios/Proudhon.html
Βιβλιογραφία: De la célébration du Dimanche (1839) Qu’est-ce que la propriété? (1840) De la création de l’ordre dans l’humanité (1843) Système des contradictions économiques, ou philosophie de la misère, (2 τόμοι, 1846) Solution du problème social (1848) Confession d’un révolutionnaire (1849) Idée générale de la révolution au XIXe siècle (1851) La Révolution sociale demontrée par le coup d’état du 2 decembre 1851 (1852) Philosophie du progrès (1853),
Βιβλία στο Διαδύκτιο (Αγγλικά) Qu’est-ce que la propriété? (What is Property?) Système des contradictions économiques, ou philosophie de la misère (System of Economical Contradictions: or, the Philosophy of Misery) http://flag.blackened.net/liberty/proudhon.html
http://dwardmac.pitzer.edu/anarchist_archives/proudhon/proudhonbio.html http://onlinebooks.library.upenn.edu/webbin/gutbook/author?name=Proudhon%2C%20P.-J.
23) Mutualism. Το σύστημα που πρότεινε ο Προυντόν, μπορεί να μεταφραστεί ως αλληλοβοήθεια, ή συμβιωτισμός
24) Louis Blanc (1811–1882). Γάλλος σοσιαλιστής, δημοσιογράφος και ιστορικός. Το 1840 έκδωσε το βιβλίο του Organisation du travail που βασιζόταν στην αρχή «ο καθένας παράγει σύμφωνα με τις δυνατότητες του και καταναλώνει σύμφωνα με τις ανάγκες του». Στο βιβλίο αυτό, υποστήριζε ότι όλα τα κακά της κοινωνίας προέρχονται από την πίεση που προκαλεί ο ανταγωνισμός, και οι αδύνατοι παραγκωνίζονται. Απαιτούσε την εξομοίωση όλων των μισθών και υποστήριζε την σύγκλιση των προσωπικών ενδιαφερόντων προς το κοινό καλό. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός το 1848 σαν μέλος της επαναστατικής κυβέρνησης δημιούργησε τα «κοινωνικά εργαστήρια» κάτι μεταξύ κολεκτίβας και εργατικής συντεχνίας που θα υποστηριζόταν από την κυβέρνηση, όπου οι εργάτες θα ένωναν τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό. Υπήρξε μέλος της κυβέρνησης του 1848 και εκπρόσωπος των σοσιαλιστών και των Ιακωβίνων (Jacobins) δημοκρατών καθώς και στην κυβερνητική επιτροπή εργασίας, γνωστή και ως επιτροπή του Λουξεμβούργου (Luxemburg Commision), μέχρι τον Ιούνη του 1848 που θεωρήθηκε υπαίτιος της εξέγερσης των εργατών, και κατέφυγε στην Αγγλία μέχρι το 1870, και την πτώση της δεύτερης αυτοκρατορίας (σημ 29). Το 1871 εκλέχτηκε μέλος του κοινοβουλίου, υποστήριξε την συνέχιση του γαλλοπρωσικού πολέμου (σημ. 33). Αντιτάχθηκε στη παρισινή κομμούνα (σημ 34), αλλά μετά την καταστολή της εξέγερσης πρότεινε και πέρασε την αμνηστία προς τους Κομμουνιστές. Εκτός από την πολιτική του σταδιοδρομία είναι γνωστός και για το ιστορικό του έργο.
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/B/Blanc-Lo.html
http://www.ohiou.edu/~Chastain/ac/blanc.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Blanc
Κύρια Βιβλιογραφία: L’Organisalion du travail(1840) Histoire de dix ans 1830-1840(1844) Histoire de la Revolution Française 12 τόμοι (1847-1862) L’histoire de la révolution de 1848 2 τόμοι (1850) Discours politiques 1847-1881 (1882) Lettres sur l’Angleterre 1866-1867, Dix années de l’Histoire de l’Angleterre 1879-1881 Questions d’aujourd’hui et de demain 1873-1884
25) Ferdinand Lassalle (1825-1864). Γερμανός σοσιαλιστής. Χρηματοδότης του Κάρλ Μαρξ και ιδρυτής του Allgemeiner Deutscher Arbeiterverein (Ένωση Γερμανών Εργατών). Ο Λασάλ υποστήριζε τον ρόλο του κράτους και του εθνικισμού στη διαμόρφωση της κοινωνίας, με το κράτος να παρέχει τα χρήματα στους εργάτες για την δημιουργία συνεργατικών, καθώς το κράτος θα υποχρεωνόταν να το πράξει όταν η παγκόσμια χειραφέτηση του ανθρώπου επιτυχαινόταν. Το κόμμα του Λασάλ αποτελεί τον προπομπό του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας και ήταν το πρώτο εργατικό κόμμα που δημιουργήθηκε στη Γερμανία.
http://en.wikipedia.org/wiki/Ferdinand_Lassalle
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/L/Lassalle.html
Βιβλιογραφία: Die Philosophie Herakleitos des Dunklen von Ephesos (1858) System der erworbenen Rechte (1861) Συλλογή κειμένων από τον Eduard Bernstein 12 τόμοι. (1919–20)
26) Francois Vidal (1814-1872). Δημοσιογράφος, πολιτικός και συγγραφέας οικονομικών βιβλίων. Θερμός υποστηρικτής του κρατικού παρεμβατισμού στις σχέσεις εργασίας κεφαλαίου. Μετά την επανάσταση του 1848 ο Λουί Μπλάν τον έκανε γραμματέα της επιτροπής οργάνωσης της εργασίας (επιτροπή Λουξεμβούργου). Υπήρξε μέλος της αντιπολίτευσης κατά του Βοναπάρτη και αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή μετά την δικτατορία τον Δεκέμβριο του 1851(σημ. 29). Υπήρξε συντάκτης σε αρκετές εφημερίδες συμπεριλαμβανομένης και της La Presse. Το πιο γνωστό του έργο είναι αυτό που αναφέρει ο Κροπότκιν στο κείμενο, De la repartition de richesses ou De la justice distributive en economic sociale (1846) (Η αναδιανομή του πλούτου ή η δίκαιη κατανομή στην σοσιαλιστική οικονομία)
http://www.marxists.org/archive/marx/works/1850/class-struggles-france/ch03.htm
http://bastiat.org/en/property_law.html
http://www.marxists.org/italiano/enciclopedia/v.htm#p4
27) Lorenz von Stein (1815–1890). Γερμανός οικονομολόγος και κοινωνιολόγος. Δίδαξε στο πανεπιστήμιο του Κιέλ (Kiel, λιμάνι στη Βαλτική θάλασσα και πρωτεύουσα του κρατιδίου Σλέσουιγκ- Χόλστεϊν (Schleswig-Holstein) στη βόρεια Γερμανία κοντά στα σύνορα με Δανία) την περίοδο 1846-1851, αλλά λόγω της υποστήριξης του στην ανεξαρτησία του Σλέσουιγκ απολύθηκε. Στη συνέχεια μέχρι τον θάνατο του δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Είναι γνωστός για τις κοινωνιολογικές του ιδέες, όπως εμφανίζονται στο βιβλίο του Ιστορία του κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία (3 τόμοι 1850). Περιέγραψε την οικονομική ερμηνεία της ιστορίας συμπεριλαμβάνοντας όρους προλεταριάτου και ταξικής πάλης, ωστόσο δεν είναι σαφής η επίδραση που είχε στον Μαρξ.
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/S/Stein-Lo.html
Βιβλιογραφία: Zur preussischen Verfassungsfrage, (1852) Die Gesellschaftslehre (1856). Der Socalismus und Communismus des heutigen Frankieichs. Ein Beitrag zur Zeitgeschichte (1842) Geschichte der sozialen Bewegung in Frankreich von 1789 bis auf unsere Tage 3 τόμοι (1850) Gegenwart und Zukunft des Rechts- und Staatswissenschaft Deutschlands,(1876)
http://www.unipd.it/concetti/ms/concepts_it/authors/stein.htm
http://www.uni-kiel.de/lvs/lvs/index2.htm
28) Constantin Pecqueur (1801-1887). Ένας από τους μεγαλύτερους σοσιαλιστές οικονομολόγους της εποχής του, θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού κολεκτιβισμού. Μετά την επανάσταση του 1848 υπήρξε μέλος της επιτροπής οργάνωσης της εργασίας. Αρχικά οπαδός του Σαιν Σιμόν και του Φουριέ, καταξιώθηκε ως οικονομολόγος με οκτώ βιβλία στην πολιτική οικονομία μεταξύ 1837 και 1844. Ως μέλος της επιτροπής οργάνωσης της εργασίας δούλεψε με τον Κονσιντεράν για την δημιουργία αγροτικών αποικιών , εργατικών κατοικιών , και για καθορισμό των μισθών και από τους εργάτες και τους εργοδότες, στα πρότυπα των θεωριών του Φουριέ.
http://www.ohiou.edu/~Chastain/ip/pecqueur.htm
Βιβλιογραφία: Intérêt du commerce et de l’industrie (1836) Améliorations matérielles (1839) Τhéories nouvelles d’économie sociale et politique (1842) La réforme électorale (1840) De la paix, de son principe et de sa réalisation (1842) Des Armées dans leurs Rapports avec l’Industrie, la Morale, la Liberté ou les Devoirs civiques des Militaires 2 τόμοι (1842) La Republique de Dieu (1844)
http://home.nordnet.fr/~slenfant/ail/ail5_1.htm
http://www.19e.org/bibliographie/monarchiejuillet.htm
29) Κάποιον Σοσιαλιστή Ναπολέοντα όπως συμπληρώνει στον πρόλογο του 1913. Πρόκειται για τον Charles Louis Napoleon Bonaparte (1808-1873). Ανιψιός του Ναπολέων Βοναπάρτη (σημ. 31) , Εκλεκτικέ πρόεδρος της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας, (1848-1852) την οποία κατέλυσε με πραξικόπημα στις 2 Δεκεμβρίου 1851, και έγινε δικτάτορας. Στη συνέχεια ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας (1852-1870) και ονομάστηκε Ναπολέων ο 3ος, ξεκινώντας την Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία η οποία τελείωσε με τον Γάλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870 (σημ. 33) κατά τον οποίο ο Ναπολέων αιχμαλωτίστηκε και η αυτοκρατορία κατέρρευσε δίνοντας την θέση της στην Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία (1870-1942/46). (Σήμερα είναι η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία 1958-)
http://en.wikipedia.org/wiki/Napoleon_III_of_France
30) Φαλανστήρια (Αγγλικά Phalansteries, Γαλλικά Phalanstéres). Ετοιμολογικά η λέξη βγάινει από την Φάλαγγα και το Mοναστήρι Phalan(ge)+ (mona)stere. Τα Φαλανστήρια αποτελούσαν αυτόνομες κοινοκτημονικές κοινότητες, σύμφωνα με το σύστημα του Φουριέ.(σημ. 10)
31) Napoleon Bonaparte (1769-1821) Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (Ναπολέων ο 1ος). Κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού και υποστηρικτής της. Απελευθέρωσε την Τουλόν το 1793 από τους φιλοβασιλικούς και τα αγγλικά στρατεύματα, και στη συνέχεια το 1798 στάλθηκε στην Αίγυπτο για να αποκόψει την προμήθεια των Άγγλων από την Ινδία. Το 1799 επέστρεψε στην Γαλλία λόγω της συμμαχίας των Ευρωπαϊκών δυνάμεων ενάντια στη Γαλλία και έγινε δικτάτορας. Το 1804 ενώ συνεχιζόταν ο πόλεμος με την Αγγλία ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Συνέχισε τις πολεμικές εκστρατείες του μέχρι το 1814 όπου και η συμμαχία Άγγλων, Πρώσων, Αυστριακών και Ρώσων κατέλαβε το Παρίσι και ο Ναπολέων παραδόθηκε άνευ όρων, και εξορίστηκε στην νήσο Έλβα. Το 1815 δραπέτευσε από το νησί και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου ο στρατός τον υποδέχθηκε ως αρχηγό και κυβέρνησε τη Γαλλία για 100 ημέρες, μέχρι την τελική ήττα του στην μάχη του Βατερλό. Μετά την σύλληψη του εξορίστηκε στη νήσο Αγία Ελένη, στον κόλπο της Γουινέας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1821.
http://en.wikipedia.org/wiki/Napoleon_I_of_France
32) Στον πρόλογο του 1906 γράφει Republican Democracy, ενώ στον πρόλογο του 1913 γράφει Republic and Democracy. Η διαφορά μεταξύ των όρων Republic και Democracy είναι ότι ως Republic καθορίζεται το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ενώ ως Democracy καθορίζεται το πολίτευμα στο οποίο ο λαός συμμετέχει άμεσα στην διακυβέρνηση.
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/R/republic.html
33) Γάλλο-Πρωσικός πόλεμος (Ιούλιος 1870- Μάιος 1871). Aποτέλεσμα της διαμάχης της Γαλλικής Αυτοκρατορίας με το Πρωσικό Βασίλειο για την επιρροή στα ανεξάρτητα Γερμανικά κρατίδια. Αφορμή στάθηκε η διαφωνία της Γαλλίας στην ανακήρυξη του γερμανού πρίγκιπα Λεοπόλδου στον θρόνο της Ισπανίας. Οι Γάλλοι ηττήθηκαν σε αρκετές μάχες και στην μάχη του Σεντάν (Πόλη της Βορειοανατολικής Γαλλίας) ο αυτοκράτορας Ναπολέων ο 3ος (σημ. 29) μαζί με 100,000 στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν, και η αυτοκρατορία κατέρρευσε, ωστόσο η Γαλλία συνέχισε τον πόλεμο μέχρι την μάχη του Μέτζ (Πόλη της Βορειοανατολικής Γαλλίας) όπου 180,000 Γάλλοι αιχμαλωτίστηκαν και υπογράφτηκε η συνθήκη των Βερσαλλιών τον Ιανουάριο του 1871 μεταξύ του Αδόλφου Τιέρ (Adolfe Thiers, Γάλλος πολιτικός 1797-1877) και του Όττο Φον Μπίσμαρκ (Otto Von Bismark, Γερμανός Καγκελάριος , 1815-1895) που επέβαλε στην Γαλλία την καταβολή ενός ή δύο δισεκατομμυρίων Φράγκων ως πολεμική αποζημίωση, καθώς και την προσάρτηση της Αλσατίας (Alsace) και της Λορένης (Lorraine) (Ανατολικές επαρχίες της Γαλλίας) στην Γερμανία. Ωστόσο οι εθνοφρουρά και οι εργάτες του Παρισιού αντέδρασαν, παρά το γεγονός ότι ήταν υπό πολιορκία από τους Γερμανούς από τον Σεπτέμβριο του 1870 έως τον Ιανουάριο του 1871, και τον Μάρτιο του 1871 κατέλαβαν το Παρίσι οδηγώντας στην Παρισινή Κομμούνα, (σημ. 34) η οποία καταστάληκε βίαια από τα Γαλλικά στρατεύματα που παρέμειναν πιστά στον Τιέρ, με την υποστήριξη των Πρώσων.
http://en.wikipedia.org/wiki/Franco-Prussian_War
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/F/FrancoPr.html
34) Παρισινή Κομμούνα (26 Μαρτίου –30 Μαΐου 1871). Με το τέλος του Γάλλο-Πρωσικού πολέμου (σημ. 33) το Παρίσι ήταν υπό Πρωσική κατοχή. Ο λαός και η εθνοφρουρά του Παρισιού ωστόσο, ενώ είχε αντέξει την Πρωσική πολιορκία για έξι μήνες, αρνήθηκαν την Πρωσική κατοχή αποκλείοντας τους Πρώσους σε μία μικρή περιοχή του Παρισιού αστυνομεύοντας τα «σύνορα» της περιοχής. Η κυβέρνηση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας με πρόεδρο τον Αδόλφο Τιέρ, φοβήθηκε ότι οι εργάτες του Παρισιού θα έπαιρναν τα όπλα της εθνοφρουράς και θα προκαλούσαν τους Πρώσους και έτσι στις 18 Μαρτίου, ο Γαλλικός στρατός μπήκε στο Παρίσι. Η εθνοφρουρά του Παρισιού αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα και ο στρατός υποχώρησε στις Βερσαλλίες και κήρυξαν πόλεμο στο Παρίσι. Στις 26 Μαρτίου το Παρίσι εξέλεξε καινούργιο δημοτικό συμβούλιο με τον Λουί Ογκούστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui 1805-1881) ως πρόεδρο και στις 28 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα. Ο στρατός της πόλης αντικαταστάθηκε από την εθνοφρουρά όλων των πολιτών που μπορούσαν να πολεμήσουν, επέβαλε πάγωμα των τιμών στα ενοίκια κατά την διάρκεια του πολέμου, απαγόρευσε στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αγαθά για τον φόβο ότι οι εργάτες αναγκάστηκαν να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά την διάρκεια του πολέμου, κρατικοποίησαν την εκκλησιαστική περιουσία, ανέβαλαν την υποχρέωση καταβολής των χρεών και κατάργησαν τους τόκους. Ο στρατός των Βερσαλλιών επιτέθηκε στο Παρίσι στις 2 Απριλίου και το Παρίσι ήταν υπό συνεχή βομβαρδισμό. Όσοι κομμουνάροι αιχμαλωτίζονταν εκτελούνταν και το πλεονέκτημα του στρατού ήταν τέτοιο ώστε από τα μέσα Απριλίου σταμάτησαν κάθε διαπραγμάτευση με το Παρίσι. Το τείχος της πόλης καταλήφθηκε στις 21 Μαΐου, αλλά η σκληρότερη αντίσταση ήταν στις ανατολικές εργατικές συνοικίες του Παρισιού όπου οι οδομαχίες συνεχίστηκαν για ακόμα οκτώ μέρες και έμεινε στην ιστορία ως η αιματοβαμμένη εβδομάδα (La semaine sanglante). Καθ’ όλη την διάρκεια της επέλασης των κυβερνητικών στρατευμάτων θανατώθηκαν πολλοί άμαχοι, και σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές μόνο την αιματοβαμμένη βδομάδα σκοτώθηκαν 17,000 παριζιάνοι ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό σε 30,000. Οι απώλειες των κυβερνητικών το ίδιο διάστημα ήταν 1000. Συγκριτικά, την περίοδο της τρομοκρατίας κατά την πρώτη Γαλλική Επανάσταση, που διήρκησε ενάμισι χρόνο, οι νεκροί ήταν 19,000. Ακόμα και μετά την πτώση του Παρισιού, τα αντίποινα συνεχίστηκαν και 4,500 με 7,000 κομουνάρδοι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία, ενώ το Παρίσι παρέμεινε υπό στρατιωτικό νόμο για ακόμα πέντε χρόνια. Σε αρκετές άλλες πόλεις δημιουργήθηκαν κομμούνες προς συμπαράσταση στο Παρίσι οι οποίες καταστάληκαν και αυτές, όπως στις πόλεις, Σαιντ Ετιέν (Saint Etienne), Λε Κροζό (Le Creusot) και Μασσαλία (Marseille).
http://en.wikipedia.org/wiki/Paris_Commune
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/C/CommuneP.html
35) Cinque Ports. Ονομάστηκε ο συνεταιρισμός των πέντε λιμανιών της νοτιοανατολικής Αγγλίας, Σάντουιτς (Sandwich), Χέιστινγς (Hastings), Ρόμνεϊ (Romney), Χαϊθ (Hythe), και Ντόβερ (Dover), που αφορούσε την αμοιβαία προστασία των περιοχών αυτών από επιδρομείς και την συνεργασία των αλιευτικών στόλων. Η ακριβής δημιουργία του συνεταιρισμού αυτού δεν είναι γνωστή, άλλες πηγές αναφέρουν ότι ξεκίνησε κατά την διάρκεια των Νορμανδικών επιδρομών τον ενδέκατο αιώνα μετά χριστού, ενώ άλλες τον δέκατο τρίτο αιώνα, επί βασιλείας του Κάρολου του 2ου ο οποίος προσέφερε φορολογικές απαλλαγές και άλλα προνόμια στις περιοχές αυτές με αντάλλαγμα την χρήση των καραβιών και των ναυτικών ως μάχιμου στόλου, ο οποίος αποτελεί και το πρώτο Πολεμικό Ναυτικό που δημιουργήθηκε.
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/C/CinquePo.html
36) Hansa ή Hanseatic League (Χανσεατικός συνασπισμός), Αρχικά, Χάνσα ονομαζόταν ο συνεταιρισμός γερμανών εμπόρων που εμπορεύονταν με ξένες χώρες. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, δημιουργήθηκαν εμπορικοί συνεταιρισμοί γερμανικών πόλεων, για την προστασία των συμφερόντων τους, από την στιγμή που τότε δεν υπήρχε ισχυρό γερμανικό κράτος. Ο συνασπισμός αυτός στην ακμή του έφτασε τις 160 πόλεις, και διήρκησε από τον ενδέκατο αιώνα περίπου μέχρι και τον δέκατο πέμπτο αιώνα οπότε λόγω της δημιουργίας ισχυρών στόλων από την Αγγλία και την Ολλανδία άρχισε να παρακμάζει, αν και τυπικά δεν διαλύθηκε ποτέ.
http://reference.allrefer.com/encyclopedia/H/Hanseati.html
37) Με τον όρο Λατινικές χώρες εννοεί τις χώρες της Ευρώπης με λατινογενή γλώσσα.
38) Municipal Socialism. Η έννοια του σοσιαλισμού σε τοπικό επίπεδο (Δημοτικός Σοσιαλισμός) ξεκίνησε στις αρχές του εικοστού αιώνα και είχε ως σκοπό την διαχείριση κοινόχρηστων αγαθών μίας πόλης από την ίδια την πόλη (π.χ. ηλεκτρισμό, νερό, συγκοινωνίες στέγαση). Κάποια παραδείγματα πόλεων που εφάρμοσαν τον δημοτικό σοσιαλισμό ήταν η Βιέννη την δεκαετία του 1920 με τις εργατικές κατοικίες, διάφορες πόλεις των Η.Π.Α. την ίδια περίοδο όπως το Κλήβλαντ (Cleveland), το Μιλγουόκι (Milwakee) κ.α. όπου έγιναν αρκετές καινοτομίες για την εποχή.
http://www.digitalhistory.uh.edu/database/article_display.cfm?HHID=167
http://www.historycooperative.org/journals/jah/90.3/radford.html
http://www.metropolismag.com/html/content_1099/oc99ph.htm